Europa point – Gibraltar – 36°06.58 N 005°20.68 W
Αναχώρηση για τα Κανάρια νησιά (710nm-130 h)
Την Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου στις 11 πμ αφήνουμε πίσω μας το Γιβραλτάρ και την ισπανική μαρίνα Puerto Deportivo Alcaidesa και αποπλέουμε για το Αρχιπέλαγο των Καναρίων νησιών. Ομίχλη μισοκρύβει τον βράχο και ο ουρανός είναι βαρύς, όμως δεν βρέχει και κάνει ζέστη. Η πρόβλεψη του καιρού είναι για άνεμο Α-ΒΑ, 15-20 kts που θα δυναμώσει τη νύχτα. Ενώ ετοιμαζόμαστε, βλέπουμε το παραδίπλα ιστιοπλοικό, ένα κετς (δικάταρτο) με το όνομα Petronella, να λύνει κάβους. Τους καλημερίζουμε και ρωτάμε που πάνε και η απάντησή τους μας γεμίζει χαρά: Αποπλέουν για τα Κανάρια.
-“Είναι μεγάλη ανακούφιση”, λέει ο Γιώργος “που μαθαίνω οτι και κάποιος άλλος αποφάσισε πως η σημερινή μέρα είναι κατάλληλη για να ξεκινήσει ένα τόσο μεγάλο πέρασμα.”
Μαζεύουμε το tender και το ταχτοποιούμε στην “αποθήκη”, δηλαδή στην καμπίνα 3, μαζί με τα ποδήλατα – τα extra πανιά, τα καλάθια με τις προμήθειες – και ένα σωρό άλλα. Καθαρίζουμε τα λάστιχα που σφραγίζουν τα παράθυρα και τα κλείνουμε όλα προσεκτικά. Διπλώνουμε και δένουμε καλά την βαριά Bezzenzoni πασαρέλα μας, γιατί ειδικά όταν πλέουμε πρίμα ταλαντεύεται επικίνδυνα και τέλος ταχτοποιούμε τα πάντα, ώστε τίποτα να μην πέσει όταν το σκάφος γύρει στην πλεύση. Εν ολίγοις, κάνουμε, μια προσεκτική προετοιμασία απόπλου.
Το συναίσθημα είναι έντονο, το βλέπω και στο πρόσωπο του Γιώργο, τα χαμόγελα, οι νευρικές κινήσεις. Περισσότερο δεμένοι από ποτέ, γεμάτοι σεβασμό και αγάπη, λύνουμε τους κάβους.
–“Πάμε, μωρό μου! Κόλα το!” .
Μόνοι μας στον Ωκεανό. Πριν 2 χρόνια, τον Ιούνιο του 2012, ταξιδέψαμε με το ιστιοπλοικό Nazca από την Brest – μεγάλο λιμάνι και δυτικότερη πόλη της Γαλλίας στον Βόρειο Ατλαντικό, διασχίσαμε τον διαβόητο Βισκαικό κόλπο, διαπλεύσαμε τις δυτικές ακτές της Πορτογαλίας, περάσαμε το Γιβραλτάρ, και όλη την Μεσόγειο έως την Βουλιαγμένη, όμως τότε ταξιδεύαμε με τέσσερις έμπειρους ιστιοπλόους, ο ένας από αυτούς Ολυμπιονίκης και δεν είχαμε την ευθύνη του σκάφoυς.
Σήμερα αποπλέουμε μόνοι, με προορισμό τη Λας Πάλμας, πρωτεύουσα του νησιού Γκράν Κανάρια και σημείο εκκίνησης του αγώνα ARC+ – Atlantic Rally for Cruisers που θα λάβουμε μέρος. Στις 9 Νοεμβρίου θα ξεκινήσουμε για να διασχίσουμε τον Ατλαντικό μαζί με άλλα 50 σκάφη. Το ότι θα ταξιδέψουμε μαζί με άλλα σκάφη και το know how των έμπειρων διοργανωτών – ο αγώνας διεξάγεται εδώ και 29 χρόνια – θα είναι μεγάλη βοήθεια από πρακτική και ψυχολογική άποψη.
Η απόσταση Γιβραλτάρ – Λας Πάλμας, είναι (σε ευθεία γραμμή) 710 ναυτικά μίλια. Αν υπολογίσουμε Μ.Ο. ταχύτητας 5,5 kts (θα έχουμε περίπου 0,5 κόμβο ρεύμα μαζί μας), σε 24 ώρες κάνουμε 132 ΝΜ, άρα θα χρειαστούμε 5,37 ημέρες, υπολογίζουμε, δηλαδή, να φτάσουμε την Κυριακή το απόγευμα. Δορυφορικό τηλέφωνο για επικοινωνία και δελτία καιρού δεν έχουμε ακόμη – έχουμε κανονίσει να μας στείλει το δικό του ο φίλος μας ο Φώτης – δανεικό για το πέρασμα – όταν φτάσουμε στα Κανάρια. και ο Γιώργος είναι κάπως για αυτό. Ξέρει πως δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε την μακροπρόθεσμη πρόγνωση 5 ημερών που πήραμε, εδώ καλά καλά στις προγνώσεις της επόμενης μέρας τα κάνουν … θάλασσα οι μετεωρολόγοι.. Διάβασε πάντως πως οι προγνώσεις για τον Ατλαντικό είναι γενικά ακριβείς και αυτό είναι θετικό. Άλλωστε, αν ο καιρός δεν βοηθήσει, έχουμε την εναλλακτική να πάμε προς την Μαδέιρα, που έχουμε ακούσει οτι είναι πολύ όμορφη. Ίσως πάλι μπορέσουμε να πάρουμε δελτίο καιρού από κάποιο πλοίο που θα συναντήσουμε στον δρόμο.
Βγαίνουμε από το πολύβουο λιμάνι και αρχικά κρατάμε πορεία δυτικά, περνώντας από τον εσωτερικό βόρειο δίαυλο, έτσι όπως επιβάλλουν οι κανόνες του Στενού, κοινοί για όλα τα πλοία. Διαβάζουμε στο χάρτη του IMRAY:
“Aπό Απρίλιο έως Αύγουστο μπορεί να συναντήσετε φάλαινες στο Στενό του Γιβραλτάρ. Προς αποφυγήν συγκρούσεως, παρακαλούνται οι ναυτιλόμενοι να έχουν τεταμένη την προσοχή και στενή επίβλεψη στην πορεία τους. Μέγιστο όριο ταχύτητας 13 kts.”.
Εδώ θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε με λίγα λόγια τι συμβαίνει στο Στενό του Γιβραλτάρ. Η κλειστή λεκάνη της Μεσογείου χάνει νερό λόγω της εξάτμισης το οποίο αναπληρώνει ο ωκεανός. Για αυτό υπάρχει ένα μόνιμο ρεύμα – για δεκάδες μίλια – από από τα δυτικά προς τα ανατολικά. Ακόμη, στον Ατλαντικό υπάρχει πλημμυρίδα και άμπωτη, σε πολλά παράλια μέρη η στάθμη του νερού ανεβοκατεβαίνει μέχρι και 9 μέτρα, κάτι που σε εμάς τους Έλληνες φαίνεται πρωτοφανές! Στο Στενό, η στάθμη του νερού δεν αλλάζει περισσότερο από ένα μέτρο, δημιουργείται όμως ρεύμα προς την Ανατολή ή προς τη Δύση ανάλογα με το high–tide. Όπως λένε τα βιβλία, είναι φορές που ένα μικρό σκάφος είναι σχεδόν αδύνατο να μπει στην Μεσόγειο, άν έχει αντίθετά του τον άνεμο και το tide. Πολύπλοκο!
Έχουμε βγεί από το λιμάνι και πέντε μίλια πριν από την Tarifa – ισπανικό λιμάνι στην δυτική έξοδο του Στενού και παράδεισο του kite surfing, λόγω των ισχυρών ανέμων – οι συνθήκες γίνονται ζόρικες. Ο ανατολικός – βορειοανατολικός άνεμος 30 kts, πίσω μας, έρχεται κόντρα στο ρεύμα του Ατλαντικού και την παλίρροια. Η θάλασσα βράζει αναστατωμένη και γύρω μας αφρίζουν πανύψηλα κύματα, κοφτά σαν τοίχοι. Ένα ιστιοπλοικό με γαλλική σημαία είναι σχετικά κοντά μας στα αριστερά. Μας χαιρετούν. Ο Γιώργος θέλει να τους ρωτήσει προς τα πού πάνε, μα ο άνεμος και τα κύματα παίρνουν τη φωνή του και κανείς δεν ακούει κανέναν. Προσπαθεί να τους πει να ρυθμίσουν το VHF στο κανάλι 75 (όλα τα σκάφη ακούν το κανάλι 16) για να μιλήσουμε. Χέρια κουνιούνται και νοήματα επιστρατεύονται χωρίς αποτέλεσμα. Παίρνω ένα σημειωματάριο και ένα χοντρό μαρκαδόρο και σχεδιάζω ένα μεγάλο “75” και συνεννοηθήκαμε! Μας λένε πως κατευθύνονται στα Κανάρια και αυτοί. Ανταλλάσουμε ευχές για καλή πλεύση.
Σερφάρουμε με μεγάλη ταχύτητα – με πολύ μεγάλη προσοχή – πάνω στα κύματα. Οι υπολογισμοί του καπετάν Γιώργου είναι σωστοί και, όπως το περιμένουμε, λίγη ώρα αργότερα, γυρνά ευνοικά και η παλλίρροια. Όταν πια έχουμε ανοιχτεί αρκετά από τον Δίαυλο, στρίβουμε νότια και παίρνουμε πορεία για Κανάρια στις 225°. Η ταχύτητά μας μοιάζει με μαγική εικόνα! Τα όργανα δίνουν SOG 7,5 kts και Boat Speed 5.5 kts, δηλαδή το ρεύμα είναι 2 kts μαζί μας!
Να ξαναπούμε πως SOG –Speed Over Ground – είναι η ταχύτητα πάνω στην Γη και την μετράει το GPS ενώ, Βoat Speed είναι η ταχύτητα σε σχέση με το νερό και την μετράει ένα μικρό προπελάκι κάτω από το σκάφος. Όπως θα έλεγαν στο σχολείο: “Έστω άνθρωπος (το σκάφος) που περπατά μέσα σε βαγόνι (το νερό) με ταχύτητα 5 kts (bοat speed) ενώ το τραίνο κινείται με 2 kts (το ρεύμα), τότε ταχύτητά του σε σχέση με την Γη είναι 5+2= 7 (Speed Over Ground). Κάποιες στιγμές κυλάμε πάνω στο κύμα πολύ γρήγορα, πετάμε με 8,8 kts.
H φωνή στο κανάλι 16 του VHF λέει δυνατά:
SECURITE, SECURITE, SECURITE. ALL SHIPS, ALL SHIPS, ALL SHIPS.
Αυτό συνήθως είναι το δελτίο καιρού ή κάποια προειδοποίηση για τους ναυτιλωμένους. Δεν προλαβαίνω να ακούσω τι λέει στην αρχή αλλά μόλις πλησιάζω ακούω καθαρά να λέει WINDS 6, LATER 7, INCREASING TO 8. GALE WARNING.
Ενημερώνω τον Γιώργο και μένουμε σκεπτικοί, εκείνος δεν έχει δει τέτοιο δελτίο. Επικοινωνούμε στο VHF με το λιμεναρχείο του Γιβραλτάρ, μας λένε πως όχι δεν υπάρχει gale. Πρέπει να μάθουμε τί συμβαίνει, άλλωστε είμαστε μόνο 10 μίλια έξω από το λιμάνι και με τον δυνατό άνεμο που φυσάει είναι σχεδόν αδύνατο να ξαναγυρίσουμε. Παίρνω το τιμόνι από τον καλό μου για να κατέβει κάτω στο VHF και να ψάξει το θέμα. Ο αυτόματος δεν μπορεί να κρατήσει πορεία. Ρεύμα, κύμα και άνεμος τον έχουν βγάλει knock out. Η αλήθεια είναι πως και εγώ καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια για να τιμονέψω. Λίγο αργότερα ο καπετάνιος επιστρέφει χαμογελαστός
-“Εύρηκα! Μίλησα με το trafic control, στο λιμάνι της Tarifa. Το gale και οι καταιγίδες αφορούν την Alboran sea, ανατολικά από το Γιβραλτάρ!”. Ουφ…
Ρεύμα 1 kt είναι μαζί μας και ο άνεμος είναι ΒΑ γύρω στα 5 μποφώρ. Το κούνημα είναι ανεκτό, αλλά όχι τόσο λίγο που να μπορούμε να στρώσουμε τραπέζι. Ακόμη και άν χρησιμοποιούσαμε τα αντιολισθητικά σουπλά – σωτηρία όταν το σκάφος κουνιέται – μάλλον τα πιάτα θα εξφενδονιζόντουσαν στον Ωκεανό. Έτσι σερβίρω τα φρέσκα φασολάκια, που μαγείρεψα χτες, σε βαθιά μπώλ και τρώμε με τα πιάτα στο χέρι. Νυχτώνει και ο άνεμος δυναμώνει κι άλλο. Παίρνουμε 2 μούδες στην τζένοα. Πάνω από την Αφρική αστράφτουν κεραυνοί.
Τετάρτη 1 /10/2014 35°2412 N 006 37 40 W
12 τα μεσάνυχτα και αλλάζει η μέρα
-“Καλό μήνα μωρό μου! Κοίτα πού είμαστε! Out of Africa!” λέει ο Γιώργος.
Γελάω και σκέφτομαι “Ανάπνευσε! Νιώσε” Αυτή εδώ είναι η ζωή μας, αυτό που συμβαίνει τώρα. Ξέχνα όλα τα άλλα θέματα, υπάρχει χρόνος για “τα άλλα θέματα”.
Ο καλός μου πιάνει βάρδια και πηγαίνω να ξαπλώσω, μα δεν μπορώ να κοιμηθώ, ίσως απ’το κούνημα, ίσως από την υπερένταση. Κατά τις 3 το πρωί ο Γιώργος κατεβαίνει να ξαπλώσει και μένω μόνη. Μισή ώρα αργότερα ο αέρας σπάει πολύ- ΒΑ 2 μποφώρ και όταν βλέπω πως δεν ξαναδυναμώνει, ανάβω την μηχανή και ξεμουδάρω το πανί. Ό ρυθμικός ήχος της μηχανής με υπνωτίζει. Σηκώνομαι, φέρνω την κιθάρα μου και η μούσα, άν και νυσταγμένη, μου σφυράει καινούργιο τραγουδάκι, ταξιδιωτικό. Το ηχογραφώ στο κινητό. Οι ώρες περνούν αργά. Βάζω δυνατά μουσική και στέκομαι πάντα όρθια πίσω από το τιμόνι και τα όργανα. Ακούω το soundtrack από την ταινία του Νικολαίδη “Ο χαμένος τα παίρνει όλα”, μουσικάρα που την χορεύω σαν αφρικάνα και διώχνω μαγικά τη νύστα μου μακριά.
6.00 Ο Γιώργος ξυπνά και έρχεται να με σκατζάρει. Ξαπλώνω και καταφέρνω να κοιμηθώ αλλά μόνο 1,5 ώρα! Η μηχανή σταματά, ιστιοπλοία και πάλι με απαλό ανατολικό αεράκι. Πάμε γλυκά με 5,5 kts. Βλέπουμε μαγεμένοι την πρώτη μας ανατολή στον ωκεανό.
Ενώ είμαι μέσα ο Γιώργος φωνάζει
-«Καρίνα, έλα! Φάλαινα».
Τρέχω μα δεν προλαβαίνω να δω την δω, ήταν άλλωστε μακριά. Πλέουμε πια χωρίς υποψία στεριάς στον ορίζοντα.
11.15 Ένα μικρό κοπάδι δελφίνια μας κάνει παρέα για λίγο Η Περκάν χοροπηδά και γαβγίζει και χαίρεται τόσο πολύ, που κάνει τα “μπράβο” της στην πλώρη. Εγώ, παρακολουθώ εκ του μακρόθεν, αφού είμαι μέσα στον υπολογιστή και γράφω ημερολόγιο ενώ παράλληλα ετοιμάζω φαγητό: σπαγγέτι ολικής άλεσης, σάλτσα με λιαστές ντομάτες, νοστιμιά από τις Συρακούσες και σαλάτα με iceberg, καρότο και φρέσκο καλαμπόκι. Η πλεύση μας είναι στρωτή και το κούνημα ανεκτό. Στρώνουμε τραπέζι έξω στο κόκπιτ. Μετά το φαγητό φιάχνω και επιδόρπιο: χαλβά από σιμιγδάλι με το νοστιμότερο σιρόπι βύσσινο: Προμπονάς Νάξου! Ασθενής και οδοιπόρος δίαιτα δεν κάνει. Παίρνω το λάπτοπ έξω και γράφω ημερολόγιο.
Κατά τις 6 το απόγευμα ο αέρας σπάει εντελώς και μένει μόνο το σουέλ, ευτυχώς όμως το κούνημα είναι ανεκτό. Μαζεύουμε τα πανιά, δεν μπορούν να μας βοηθήσουν. Μηχανή και πάλι.
Νυχτώνει και βγαίνει το φεγγάρι. Ο καλός μου κοιμάται 8.00μμ -11.00 μμ και εγώ 11.00-3.00 πμ. Νιώθω ξεκούραστη και ακμαία πάλι.
Πέμπτη 2/10 33°59 80 Ν 008°37 84 W
Eν πλώ προς Κανάρια
3.00 πμ Ξεκινάω την βάρδια μου. Φυσάει ελάχιστα, γύρω στα 3 μποφώρ ανατολικός. Έχει φοβερή υγρασία και όλα έξω είναι μούσκεμα. Βάζω δυνατά μουσική στα ακουστικά και χορεύω ή κάνω ασκήσεις, κάθε που νιώθω νυσταγμένη. Αν ξυπνούσε ο Γιώργος και με έβλεπε θα έβαζε τα γέλια…Χορεύω μέσα στην απέραντη θάλασσα, νιώθω απίστευτη αρμονία έτσι όπως γίνομαι ένα με την αέναη κίνηση της. Πίσω απο την πρύμνη, μεγάλα κύματα, το ένα μετά το άλλο σε ένα ατελείωτο παιχνίδι τρέχουν να μας φτάσουν και μετά μας δίνουν μια σπρωξιά και ξανά πάλι. Οι αφροί τους λαμπυρίζουν, το πλανγκτόν φωσφορίζει. Κάπου – κάπου το βυθόμετρο δείχνει πως έχουμε παρέα: 6 μέτρα, 8 μέτρα 10 μέτρα. Αυτοί είναι οι κάτοικοι του ωκεανού. Εμείς απλοί επισκέπτες.
Η ώρα έχει πάει 7.30 πμ και χαράζει. Ο Γιώργος έρχεται για τη βάρδια του. Θέλω να μείνω παρέα του, μα με παρακινεί να πάω να ξαπλώσω και δεν χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ. Κατεβαίνοντας τη σκάλα, χτυπάω στον πυροσβεστήρα.
“Ωχχχ!” βογκάω και ο Γιώργος έρχεται κοντά μου αμέσως.
-“Χτύπησες? Να σου φέρω λίγο πάγο?” με ρωτάει.
-“Οχι, δεν είναι τίποτα, μια ακόμη μελανιά να στολίσει το μαύρισμά μου … Ωχχχ” κάνω εγώ.
-“Καλά και εγώ έτσι το είπα, άλλωστε πάγο δεν έχουμε” λέει και σκάμε στα γέλια.
Με τούτο και με εκείνο μου έφυγε η νύστα. Ξάπλωσα αλλά τίποτα. Σκέψεις σωρός. Φιάχνω ελληνικό καφέ και πάω παρέα του στο κόκπιτ.
-“Είδα πως αναβοσβήνει μια κόκκινη φωτεινή ένδειξη, μάλλον έχει πρόβλημα το alternator. Πρέπει να το κουβεντιάσω με τον μηχανικό μας, μόλις φτάσουμε. Και ανησυχώ για τις καινούργιες μπαταρίες. Δεν είμαι ευχαριστημένος από το επίπεδο της φόρτισης.” λέει ο Γιώργος ενώ σημειώνει κάτι στο log book “Πάντως δεν την περιμέναμε τέτοια μπουνάτσα”.
Εγώ φιάχνω σαντουιτσάκια για πρωινό: προσούτο κρούντο, πεκορίνο και αγγούρι για τον άντρα μου και για μένα το ίδιο, αλλά με αυγό αντί για προσούτο.
Ο Γιώργος απλώνει τα βιβλία και τους χάρτες και τα μελετά εναλλάξ. Και παρ’ ότι διαβάζει πάρα πολύ τον τελευταίο χρόνο, πάντα είναι περισσότερα αυτά που θέλει και πρέπει να μάθει, από αυτά που προλαβαίνει να μελετήσει. Και εκτός από τα διαβάσματα, έχει αναπιάσει το προζύμι από χτές, οπότε σήμερα θα φάμε φρέσκο ζεστό ψωμάκι. Να είναι καλά η Μαλάμω, αυτή η καταπληκτική γυναίκα στα Χανιά που μας έμαθε πώς να φιάχνουμε νόστιμο ψωμί και να κατασκευάζουμε δικό μας προζύμι. Τον έμαθε δηλαδή. Εγώ στη λούφα.
Σιγά σιγά, ζυμώνει μια φρατζόλα ψωμί, αραβικές πίτες και 1 πίτσα, όλα από βιολογικό αλεύρι ολικής άλεσης. Τα αραβικά πιτάκια δεν πέτυχαν ακριβώς, ήταν όμως μια τίμια πρώτη προσπάθεια. Το ψωμί έγινε υπέροχο.
Η πίτσα έγινε μια λεπτή καλοψημένη pizza margherita, με μοτσαρέλα, φρέσκια ντομάτα, βασιλικό από την γλάστρα μας που την συνεδεύσαμε με τσίπς για να σπάσουμε το υγιεινό του. Οι μικρές χαρές της σκληρής ζωής του ναύτη! Κατά τις 3 το μεσημέρι βγάζει αεράκι, οπότε επιτέλους σβήνουμε τη μηχανή και πλέουμε με φουλ ιστιοφορία. Πάμε με 5,5kts – με τη βοήθεια και του ρεύματος – και ήλιος λάμπει.
Κάνω τη λάτζα και μετά ξεκινάω την απογευματινή μου βάρδια. Δουλεύω τους στίχους του τραγουδιού. Γράφω, ξαναγράφω, μουτζουρώνω όμως δεν είναι έτοιμο. Θα μου έρθει. Όταν…
Κατά τις 9 το βράδυ ο άνεμος σπάει. Βάζω μπρός τη μηχανή και αφήνω μόνο τη τζένοα. Αυτό ήταν, δεν κράτησε και πολύ το ονειρεμένο ταξίδι του ανέμου – μηχανότρατα πάλι .
23.00 Ο Γιώργος βλέπει στο AIS ένα πλοίο κοντά και τους καλεί στο κανάλι 16 του VHF. Ρωτάει άν μπορούν να μας δώσουν τον καιρό μα ο μαρκόνης δυσανασχετεί, ίσως να βαριέται και του το κλείνει στα μούτρα. Μένουμε ξαφνιασμένοι με την αντίδραση. Πλησιάζει και δεύτερο πλοίο. Καλώ εγώ, αυτή τη φορά. Μου απαντούν κοι τα δύο πλοία. Άντρες…. Θα κάνω τη βάρδια μέχρι τη 1 το πρωί.
Παρασκευή 3.10.2014
32º22 31 Ν 010º37 81 W
Το VHF ακούγεται ξαφνικά πολύ δυνατά “Pan- pan, pan-pan, pan-pan, all ships, all ships, all ships. Tarifa radio weather forecast” Ο Γιώργος μένει με το στόμα ανοιχτό από έκπληξη: η Ταρίφα βρίσκεται πια 318 μίλια μακριά μας!!! Είναι απίστευτο. Μήπως η πραγματικά μεγάλη υγρασία ενισχύει τα ραδιοκύματα? Λίγο αργότερα παίρνει δελτίο καιρού από την Τενερίφη 370 μίλια μακριά. Η πρόγνωση ίδια 4-5-6 ΒΑ για όλα τα Κανάρια. Εμάς μας έρχεται κουτί. Κοιμάμαι 1-3 και 5-7 το πρωί. Ο καλός μου ούτε πανί δεν ακουμπά, μη και με ξυπνήσει. Ξεκουράστηκα κάπως. Μένουν ακόμα 254 μίλια για τη Λας Πάλμας. Για φαντάσου!
Η μέρα είναι συννεφιασμένη και φυσάει ελάχιστα πρίμα, δηλαδή με την ίδια κατεύθυνση που κινούμαστε, με αποτέλεσμα να νιώθουμε σαν να είναι άπνοια! Ετοιμάζω πρωινό, ταχίνι ολικής άλεσης από την Καβάλα και μέλι από τα Χανιά πάνω στο ναυτικό ζυμωτό ψωμί μας, αμύγδαλα και το καθημερινό μας χαρούπι για βιταμίνες.
Από δίπλα και η Περκάν, τρώει παριζάκι, bonus για το δύσκολο πέρασμα που ζει. Συνεχίζω το γράψιμο και παράλληλα ετοιμάζω φαγητό, μπριάμ στην χύτρα. Είμαι τόσο αφοσιωμένη στις δουλειές μου που περνάνε ώρες πριν συνειδητοποιήσω οτι έχω ζαλιστεί. Ο λιγοστός άνεμος από πίσω φέρνει τις αναθυμιάσεις της εξάτμισης μέσα στο σκάφος. Πονάει το κεφάλι μου και το στομάχι μου αναστατώθηκε. Βγαίνω έξω, δεν ξέρω πού να σταθώ για να ανασάνω καθαρό αέρα. Ο Γιώργος που νωρίτερα είχε ανοίξει τη τζένοα, και την έχει σταθεροποιήσει με το ειδική παραγγελία σπινακόξυλό (whisker), σβήνει τη μηχανή και όλα αλλάζουν. Το οξυγόνο και η ησυχία βοηθούν. Συνέρχομαι!
Πάμε πολύ αργά, ούτε ρεύμα έχουμε σήμερα μα τί πειράζει ? Αναρωτιόμαστε πού να πήγαν τα 4-5-6 μποφώρ που λένε οι μετεωρολόγοι… Μετά από καμιά ώρα μαζεύουμε τη τζένοα και βάζουμε πάλι μηχανή. Ξαπλώνω 5 με 8.30 το απόγευμα και ξανά 00.30 με 3.30 το πρωί. Πρώτη νύχτα που είδα όνειρα, ή έστω που τα θυμάμαι μετά. Κι ο Γιώργος επίσης. «Είναι επειδή ξεκουραστήκαμε”, σχολιάζει το πρωί.
Σάββατο 4.10.2014 30º57 22 N 011° 4181 W
Γύρω στη 1 μετά τα μεσάνυχτα έρχεται σιγά σιγά ο αέρας που περιμέναμε, ΒΑ 3 μποφώρ. Ο Γιώργος ανοίγει μαίστρα και σβήνει τη μηχανή, “να ησυχάσουνε τα αυτάκια μας”. Η ταχύτητά μας γύρω στα 3,7 kts και το ρεύμα μαζί μας 0,5-1,0 kt! Κατά τις 3 πμ το αεράκι δυναμώνει κι άλλο, γίνετιαι 4 μποφώρ, πάμε ακόμα καλύτερα γύρω στα 5 κόμβους. Τα κύματα μεγαλώνουν. Πιάνω βάρδια, ζαλισμένη και κουρασμένη αλλά τα βγάζω πέρα με τα… ακροβατικά μου. Γύρω στις 5 το πρωί, βλέπω φώτα πλοίου στον ορίζοντα. Εύρηκα! Βλέπω στο AIS το παράξενο όνομά του, AARGAU και είναι cargo ship που πάει στην Καζαμπλάνκα.
Τους καλώ στο VHF
-“Aargaou, Aargaou, Aargaou, this is sail yacht Filizi. Over“.
-“Yes Filizi, this is Aargaou, over“, απαντούν απ’το πλοίο.
Ρωτάω αν μας βλέπουν στο AIS και αν θα μπορούσαν να μας δώσουν το δελτίο καιρού της περιοχής για τις επόμενες 24 ώρες. Ο αξιωματικός είναι ευγενέστατος, ίσως και να χαίρεται που ακούει μια φωνή στην μοναχική του βάρδια και μάλιστα γυναικεία.
-“Yes Lady, please hold on“ απαντά και μου διαβάζει την πρόγνωση.
Ευχόμαστε καλή βάρδια ο ένας στον άλλο και κλείνουμε. Ωραία η αλληλεγγύη της θάλασσας. Ωραίο και το δελτίο με καιρό βολικό για μας: ΒΑ 3-4-5 μποφώρ. Είναι όμορφη νύχτα, ο ουρανός είναι ασυνέφιαστος και το φεγγάρι λάμπει. Ακούω Peter Gabriel και Pink Floyd. Αγαπημένη μουσική και χαλαρή ιστιοπλοία μέσα στον ωκεανό. Δώρο!
Ξημερώνει. Σύννεφα μισοκρύβουν τον ήλια σε μια δραματική ανατολή. Φιάχνω ζεστό ρόφημα χωρίς καφείνη και πιάνω την κιθάρα μου. Θα αφήσω το Γιώργο να κοιμηθεί όσο γίνεται παραπάνω.
09.00. Ο καλός μου ξυπνάει. Τέσσερις ώρες ύπνος, στην στεριά δράμα, στην θάλασσα κατόρθωμα! Πίνουμε παρέα καφεδάκι και μετά πάει για ντους. Μετά από λίγο εμφανίζεται φρεσκοπλυμένος και ξυρισμένος. Ομορφιές! Κεφάτος και μυρωδάτος, έρχεται στο τιμόνι, ρίχνει μια ματιά και πατά στον αυτόματο 10° δεξιά. Σε λίγα δευτερόλεπτα κερδίζουμε μισό μίλι ταχύτητα και στρώνει κάπως το μπότζι. Ετοιμάζω το γνωστό πρωινό μας, ταχινόμελο με αμύγδαλα. Η Περκάν γλύφει τα μουστάκια της, μαζί με το παριζάκι της.
“Ξεφεύγουμε λίγο από την πορεία μας, ο καιρός μας βγάζει ανατολικότερα, προς Lanzarote ή Fuerteventura“, λέει ο Γιώργος.”Μήπως να κάναμε στάση σε κάποιο απ’αυτά, πριν πάμε νότια για το Gran Canaria?”, προτείνει.
Το ίδιο σκεφτόμουν την προηγούμενη μέρα, όσο μελετούσα το βιβλίο Atlantic Islands και τον χάρτη στο Navionics.
Το Αρχιπέλαγο των Κανάριων νησιών, αποτελείται από επτά κύρια νησιά, τα Lanzarote. Fuerteventura, Gran Canaria, Tenerife, La Gomera, La Palma και El Hierro – από τα ανατολικά προς τα δυτικά. Εμείς κατευθυνόμαστε στο Gran Canaria και την πρωτεύουσά του Las Palmas από όπου θα ξεκινήσει ο αγώνας μας ARC+ με προορισμό πρώτα το Cape Verde και μετά την Saint Lucia της Καραιβικής, η πρωτεύουσα όμως των Καναρίων νησιών είναι η Santa Cruz, στην Τενερίφη. Υπάρχουν πολλές εκδοχές για την ετυμολογία του ονόματος Κανάρια. Οι πρώτοι ευρωπαίοι επισκέπτες ονόμασαν τα νησιά Fortunate – τυχερά – ποιός ξέρει γιατί. Ο Πλίνιος ο πρεσβύτερος (23-79 μ.Χ.) αναφέρει πως όταν γύρω στα 60 μΧ, στρατιώτες του βασιλιά Τζούα ΙΙ της Μαυριτανίας (Μαρόκο) έφτασαν στα νησιά βρήκαν μεγάλο πληθυσμό από μεγαλόσωμα σκυλιά και έτσι τα νησιά ονομάστηκαν Insulae Canium – “Νησιά των Σκύλων”. Άλλη εκδοχή, είναι πως τα νησιά πήραν το όνομά τους από τις πολλές φώκιες (sea dogs) που υπήρχαν εκεί.
Κάνουμε ένα μακροσκελές συμβούλιο πάνω από το chart table, βάζοντας κάτω τον χάρτη, τα βιβλία, το δελτίο καιρού και την λίστα με τις δουλειές που εκκρεμούν πριν την εκκίνηση του αγώνα. Οι παράμετροι πολλές, υπάρχουν αγκυροβόλια στην Fuerteventura ή την Lanzarote που μας κρατούν με τον βορειοανατολικό ή θα πρέπει να πάμε σε μαρίνα? Ποιές μαρίνες υπάρχουν και με τί κόστος? Δεν έχουμε αποφασίσει και πεινάσαμε οπότε ώρα για φαγητό. Παρ’ ότι γέρνει το σκάφος, στρώνουμε τραπέζι, έξω. Τελειώνουμε το φαγητό και συζητάμε το πού θα πάμε. Μετά από πολλά ψηφίζουμε Las Palmas, ώστε να έχουμε αρκετό χρόνο για να οργανωθούμε. Μαζεύω τα πιάτα και καθώς κουνάει πάρα πολύ, η λάτζα γίνεται άσκηση ισορροπίας. Και υπομονής. Συνηθισμένα όμως τα βουνά στα χιόνια.
Στίς 6 το απόγευμα, έχουμε φουλ ιστιοφορία, τα πανιά μας πεταλούδα και η ταχύτητά μας είναι 6 kts SOG. Η ώρα περνά, και στις 7.30 σκοτεινιάζει. Σύντομα ο άνεμος δυναμώνει και μουδάρουμε 1η μούδα τη τζένοα ενώ μαζεύουμε τη μαίστρα. Πλέουμε με 7 kts και τα κύματα είναι τεράστια, οι κινήσεις του σκάφους τόσο βίαιες, που πρέπει να κρατιόμαστε καλά κάθε στιγμή. Θα έχουμε δύσκολη νύχτα…. Κάνουμε βάρδιες δεμένοι με τον ιμάντα. Η Περκάν είναι ανήσυχη, δεν ξέρει πού να σταθεί η καημένη. Όσο είναι κάποιος κάτω, χώνεται και εκείνη μέσα. Μόλις ανέβουμε στο cockpit, άν δεν την ανεβάσουμε αμέσως μαζί, κλαίει. Μωράκι μου, σκυλάκι μου θαλασσοπόρο τί τραβάς με εμάς που έχεις μπλέξει!
Κυριακή 5.10.2014 – 6η μέρα
00.00 Μεσάνυχτα. Δεν κοιμάμαι καθόλου. Ξαπλώνω, προσπαθώ, αλλά το κούνημα είναι τόσο έντονο που τελικά σηκώνομαι και βγαίνω έξω. Κάπως έτσι πρέπει να νιώθει ο καφές, όταν γίνεται φραπέ. Ξαπλώνουμε εναλλάξ, χωρίς πραγματικά να κοιμόμαστε, όλη τη νύχτα. Κάποια στιγμή που είμαστε παρέα στο τιμόνι, έρχεται ένα κύμα και μας κάνει μούσκεμα. Θα γινόταν και αυτό. Νιώθω καλά που είναι μαζί μου ο Γιώργος στη βάρδια, αλλά πρέπει να ξεκουραστεί και τον παρακινώ να πάει να ξαπλώσει. Τελικά κατεβαίνει και ξαπλώνει για 10 λεπτά μόνο. Στις 6 το πρωί ο άνεμος δυναμώνει κι άλλο, γίνεται 6 μποφώρ γεμάτα. Παίρνουμε 2η μούδα στη τζένοα και το κούνημα είναι ακόμη πιο βίαιο.
Ξημερώνει και ο άνεμος πέφτει κάπως. Ξεμουδάρουμε. Ωκεάνεια κύματα 3 – 4 μέτρα ύψος, μακριά το ένα από το άλλο, κρύβουν και ανοίγουν τον ορίζοντά μας. Κυλάμε πάνω στα ρευστά βουνά με ταχύτητα 7 kts. Ο αυτόματος μας πάει τέλεια και το plotter δείχνει οτι είμαστε μόλις 0,7 του μιλίου εκτός πορείας! Ο Γιώργος βρίσκει σταθμό στο ραδιόφωνο από το Μαρόκκο. Ο καλίφωνος μουεζίνης μας καθηλώνει για πολλή ώρα.
Πλησιάζουμε! Η απόσταση για Gran Canaria είναι μόλις 60 μίλια,
-“Σαν μονοήμερο ταξιδάκι ως την Σέριφο” χαριτολογεί ο καπετάνιος.
Ο ήλιος λάμπει και νιώθω καλά παρ’ ότι εντελώς άυπνη. Φιάχνω πρωινό και τρώμε οικογενειακώς. Η Περκάν δεν θέλει να μπεί μέσα και κάνει ασκήσεις ισορροπίας στην κορυφή της σκάλας.
Το τηλέφωνό μου κελαιδάει μια υπενθύμιση: σήμερα είναι τα γεννέθλια της αγαπημένης μου φίλης Βαλέριας και χαίρομαι πολύ που σύντομα θα έχω σήμα για να της ευχηθώ. Ώρα να βγάλω το airplane mode από το κινητό – το συνεχές, άκαρπο ψάξιμο για δίκτυο, εξαντλούσε τη μπαταρία και θέλω να μπορώ πάντα να τραβώ φωτογραφίες.
Δεν είδαμε ξανά φάλαινες, δυστυχώς. Σωστά έγραφε ο χάρτης, οτι το Γιβραλτάρ, είναι σπάνιο μέρος όπου τόσο συχνά περνούν φάλαινες και δελφίνια. Δεν έχω μυαλό και όρεξη, ούτε για να γράψω, ούτε για κιθάρα. Αγναντεύω γύρω την λαμπερή θάλασσα. Ο Γιώργος θαυμάζει το καταγάλανο χρώμα της.
-“Δεν περίμενα να έχει τόσο γαλανό χρώμα ο ωκεανός” λέει. “Μου θυμίζει το χρώμα της θάλασσας στις Κυκλάδες”.
Η Περκάν σηκώνει το κεφάλι και το μυτάκι της ψάχνει τον αέρα. “Μύρισε τη στεριά, η τετραπέρατη!” σχολιάζει ο καλός μου χαμογελώντας. Κατεβαίνω κάτω να μαγειρέψω. Έχω μουλιάσει γίγαντες Πρεσπών από την προηγούμενη νύχτα και τους βάζω στη χύτρα μαζί με φρέσκιες και με λιαστές ντομάτες και άσπρο κρεμμύδι. Σωτηρία η χύτρα τελικά, ευτυχώς που επέμενε ο Γιώργος. Και είναι λύση, αφού εδώ στα ξένα δεν είναι το ίδιο εύκολο να βρούμε φιάλες γκαζιού. Σε μια ώρα τρώμε και το φαί είναι τέλειο αφού τα φασόλια Πρεσπών είναι τόσο νόστιμα που τρώγονται ακόμη και …νερόβραστα, τρόπος του λέγειν. Τρώμε λίγο, είμαστε κάπως σαν σε αναμένα κάρβουνα. Στεριά δεν βλέπουμε ακόμα αλλά έχουμε μια υπερένταση, ένα φούσκωμα στην καρδιά. Και όχι μόνο εκεί ….
Κάτι μαυρίζει πάνω στα κύματα: “Φάλαινες” φωνάζει ο Γιώργος και η Περκάν φεύγει για την πλώρη γαβγίζοντας, αλλά δεν κράτησε πολύ η χαρά της αφού οι μικρές φάλαινες έφυγαν αμέσως.
-“Κοίτα!!” λέει ο καλός μου και πιάνει τα κυάλια “Εκεί! Φάνηκε η στεριά!” Ακούει το σκυλί το “Εκεί” σφαίρα πάλι τρέχει στην πλώρη.
-“Οχι Πέρκανε, δεν είναι δελφίνια ούτε φάλαινες” μάταια προσπαθούμε να την συνεφέρουμε. Μένει εκεί αγναντεύοντας λυπημένη.
Θέλουμε 10 μίλια ακόμη για το λιμάνι. Σιγά – σιγά καθαρίζει η εικόνα μπροστά μας. Ο ήλιος είναι πίσω από το νησί και πάνω από αυτό βαριά, μαύρα σύννεφα, ένα παράξενο θέαμα μέσα στον ολοκάθαρο ουρανό. Ο ήλιος δύει πίσω από τα σύννεφα, ενώ πλησιάζουμε και χιλιάδες φωτάκια ανάβουν στη στεριά.
Με το ipad στην αδιάβροχη θήκη μπροστά του, ο Γιώργος προσπαθεί να εντοπίσει πώς ακριβώς θα μπούμε στο λιμάνι. Το λιμάνι της Las Palmas είναι τεραστίων διαστάσεων. Κρουζιερόπλοια, εμπορικά πλοία και ψαράδικα μπαινοβγαίνουν διαρκώς. Έχει σκοτεινιάσει και είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε το κόκκινο και το πράσινο φώς της μπούκας του λιμανιού ανάμεσα στα τόσα φώτα της πόλης, αλλά ο καπετάνιος καταφέρνει και τα εντοπίζει. Το σουέλ είναι ακόμη μεγάλο και κρατάμε την τζένοα, μουδαρισμένη, μέχρι που μπαίνουμε στο λιμάνι. Μέσα στο σκοτάδι και με τα φώτα χαμηλωμένα, περνάνε δίπλα μας τεράστια πλοία. “Σαν να μπαίνουμε με το Φιλίζι στον κεντρικό λιμένα του Πειραιά” λέει ο Γιώργος. “Δεν είχα συνειδητοποιήσει το μέγεθος”. Καλώ στο VHF το κανάλι 11. Μας λένε να δέσουμε στο Cepsa, στο σταθμό καυσίμων για απόψε. Μπαίνουμε στη μαρίνα που είναι ένα μεγάλο λιμάνι μέσα στο τεράστιο λιμάνι.
Μια φωτισμένη ταμπέλα μας καλοσωρίζει: Muelle Deportivo, Las Palmas de Gran Canaria. Ένας νέος άντρας μας βοηθά να πλαγιοδέσουμε. Σβήνουμε τα όργανα, κλείνουμε το σκάφος και κατεβαίνουμε στην χαμηλή ξύλινη προβλήτα με τις αντλίες. Έχει δροσιά και φυσάει. Πατάω στο σταθερό έδαφος μετά από τόσες μέρες και περιμένω πως θα νιώθω να κουνιέμαι ακόμη, όμως όχι, νιώθω κανονικά. Έχω μια τεράστια λαχτάρα να κάνω μια μεγάλη βόλτα – το ίδιο και οι άλλοι δύο.
Περπατάμε στην μαρίνα της Las Palmas και μου φαίνεται σαν ψέμματα που φτάσαμε ως εδώ. Κοιτάω τον καπετάν Γιώργο και την Περκάν, τους συνταξιδιώτες μου, που παίζουν κυνηγητό και τους καμαρώνω.
Oh Captain, my Captain. Φτάσαμε!
0 Comments