17° 31.399’ S   149° 46.620’ W

Vaiaré  μαρίνα, Moorea, Γαλλική Πολυνησία

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2019

Πέρασαν  γρήγορα και πολύ έντονα  οι δυο μήνες που μείναμε στην Ελλάδα. Απολαύσαμε την συντροφιά και την αγκαλιά των αγαπημένων μας και  δουλέψαμε πολύ και αποτελεσματικά.

Φτάνουμε  στο λιμάνι του  Vaiaré, μετά από 33 ώρες ταξίδι – που όμως το έχουμε συνηθίσει  και δεν μας φαίνεται και τόσο μακρύ. Οι αποσκευές μας είναι δυο μικρές βαλίτσες καμπίνας με ελάχιστα προσωπικά πράγματα και  δύο 20κιλες, η πρώτη  γεμάτη με διάφορα ανταλλακτικά και η δεύτερη με τοn καινούργιο εξοπλισμό για το Φιλιζάκι,  sprayhood,  bimini και μια μεγάλη τέντα ραμένα για μας στην Ελλάδα. Θα ταιριάξουν σωστά πάνω στο σκάφος? Ανυπομονούμε να τα τοποθετήσουμε για να το μάθουμε.

Κατεβαίνουμε  από το γεμάτο  κόσμο καταμαράν Terevao που κάνει την γραμμή Ταϊτή – Μοορέα. Οι λιμενεργάτες ξεφορτώνουν σωρό προϊόντα και αποσκευές  από το πλοίο και στην προβλήτα γίνεται πανδαιμόνιο. Μετά από λίγα λεπτά, ανάμεσα στην πολύχρωμη πολυκοσμία ξεχωρίζει – λόγω  ύψους ο Coco, ο ανοιχτόκαρδος επιστάτης της μαρίνας, που έχει έρθει να μας παραλάβει. Ο Κόκο σηκώνει τις αποσκευές μας σαν να ήταν παιχνιδάκια και τις στοιβάζει στο λευκό, ταλαίπωρο αγροτικό του με το – πάντα- σπασμένο παρμπρίζ. Η θερμοκρασία στο νησί  τέλεια 25 ˚C, ο ουρανός συννεφιασμένος και εμείς νιώθουμε άνετα παρ’ ότι  ντυμένοι ακόμα με τα ρούχα του ταξιδιού. 

-«Χειμώνιασε! » λέει ο Γιώργος στον Κόκο γελώντας Πριν φύγουμε τον Μάρτιο έκανε πολύ ζέστη. 

-«Ναι, κάνει κρύο αυτές τις μέρες. Στην Ελλάδα πρέπει να έχετε αφόρητη ζέστη»,  απαντά. Πράγματι έχει ζέστη στην Ελλάδα  αλλά μου φαίνεται πολύ τρελό να το ακούω από το στόμα ενός ανθρώπου που ζει στους τροπικούς. Σε δυο λεπτά φτάνουμε. Ο Κόκο μας αφήνει στην προβλήτα και επιστρέφει στο σπίτι του, ένα μικρό λυόμενο στην είσοδο της μαρίνας όπου μένει με την γυναίκα του Jean και τα παιδιά του. Είναι ωραίος τύπος ο Κόκο. Κάθε πρωί σκουπίζει τα αμέτρητα πεσμένα φύλλα και καθαρίζει την μικρή μαρίνα, όποτε χαλάει κάποιο ρεμέτζο, κάνει  βουτιά με την παλιά μάσκα του και το ξαναδένει και έχει τον νου  του σε όλα. Από τ’απόγευμα και μετά, παίζει  κιθάρα και μπάσο και  πίνει μπύρες με τους φίλους του,  οπότε δεν είναι για πολλά πολλά…

Το αγαπημένο μας Φιλίζι, στην γνωστή του θέση, δεμένο για ασφάλεια  με ΕΞΙ!!! πριμάτσες (σχοινιά), ελατήρια και αλυσίδες στις μπίντες  προαπαιτούμενες και από τη ασφαλιστική μας και σε σχετική απόσταση από την προβλήτα. Ο Γιώργος σαλτάρει μέσα και πάει  μπροστά να χαλαρώσει λίγο τα τέσσερα ρεμέτζα. Με έκπληξη βλέπουμε οτι η πλαστική τέντα  που βάλαμε για να  σκεπάσει  το κόκπιτ  είναι στην θέση της άθικτη, δεν το περιμέναμε. Μέσα στο σκάφος είναι όλα εντάξει και τα πάντα στεγνά. Κατεβάζουμε τα πράγματα.  Ο καπετάνιος ανοίγει τις βάνες στις τουαλέττες και, δυστυχώς η βάνα της πλωριάς,  σπάει.

-«Πάει η τουαλέττα μου. Ας είναι η μόνη απώλεια…», μουρμουράω λυπημένη.

Αδειάζουμε σιγά – σιγά τις βαλίτσες και μέσα το Φιλίζι δημιουργείται ένα χάος. Ο Γιώργος ταχτοποιεί πάνω στο τραπέζι   όλα αυτά που   με κόπο και σπουδή συγκέντρωσε το δίμηνο που πέρασε, όλα σημαντικά γιατί κι ένα βιδάκι  ακόμα να λείπει όταν βρισκόμαστε στην μέση του πουθενά, μπορεί να δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα. 

Σπουδαίο απόκτημα είναι τα δυο καινούργια  Survivor Recovery System Safelink R10 της Kannad, συστήματα εντοπισμού σε περίπτωση που πέσει κάποιος από τους δυο μας στην θάλασσα. Το σημαντικό στο σύστημα αυτό είναι οτι  δίνει το ακριβές στίγμα αυτού που το φορά κατ’ ευθείαν στο AIS, βοηθώντας στον εντοπισμό του. Αχρείαστα να είναι…

Παρασκευή 14 Ιουνίου 

 06.00  Ξημερώνει αργά λόγω εποχής, ο ήλιος κρύβεται ακόμη πίσω απ’ την Ταϊτή, ο ουρανός είναι ροζ και τα κατάφυτα βουνά γύρω σκεπασμένα με πάχνη. Δεν φυσά παρά μια ανάσα ανέμου. Το νερό ακίνητο καθρεφτίζει το ασημί τ’ ουρανού όταν ξαφνικά τινάζεται και πλαφ πλαφ,  ένα  ασημί ψάρι πηδά και  προσγειώνεται στην προβλήτα. Το ψάρι σπαρταρά απεγνωσμένα, σκορπώντας λέπια και νερά. Πηδάω έξω και το σπρώχνω   πίσω στο νερό. Αυτό  στέκεται ζαλισμένο για 2 δευτερόλεπτα και μετά εξαφανίζεται στον βυθό με ένα τίναγμα της ουράς του. 

Μπαίνω μέσα και  στο μισοσκόταδο βλέπω μια αντανάκλαση  στο άνοιγμα του άξονα της προπέλας: νερά !Ο Γιώργος  δοκιμάζει  με το δάχτυλο το νερό και είναι γλυκό. Κάπου υπάρχει κάποια διαρροή, μα πού? Ανοίγουμε τα πανιόλα, τις σεντίνες και στεγνώνουμε τα πάντα για να παρακολουθήσουμε από πού έρχεται το νερό. Γρίφος!,

Τώρα που είναι νωρίς και ο ήλιος δεν καίει πολύ ακόμα, ξεκινάμε να τοποθετήσουμε  το spray-hood  (dodger) και το bimini,  και τα δυο τρομερά σημαντικά  γιατί προστατεύουν το cockpit  και εμάς  από τον ήλιο, τον αέρα και την βροχή. Τα παλιά μας είχαν φθαρεί  τόσο πολύ που όταν έβρεχε βρεχόμασταν και όταν είχε ήλιο   καιγόμασταν. Στην Ταϊτή δεν μπορέσαμε να φτιάξουμε καινούργια, οπότε  πήραμε  τα παλιά μαζί μας στην Αθήνα, τα δώσαμε  για  πατρόν και μας έραψαν νέα. Το  bimini  μπαίνει καλά αλλά όχι τέλεια,  τα δυο φερμουάρ στις άκρες πίσω έπρεπε να βρίσκονται 4-5 πόντους πιο έξω. 

-«Merde!”, λέει ο καπετάνιος μου. 

-“Δεν είναι σοβαρό, νομίζω πως μπορούμε να το διορθώσουμε εμείς με κλωστή και βελόνα” ,  λέω ελέγχοντας καλύτερα. 

 Ευτυχώς, το sprayhood που είναι τρομερά πολύπλοκο σαν κατασκευή  ταίριαξε τέλεια, όπως και  η καινούργια  μπλέ τέντα. 

-«Good morning Filizi! Welcome back!”, ακούγεται η φωνή του καλού μας φίλου Chuck. 

-«So nice to see you! Come aboard!», λέει ο Γιώργος.

Ο Chuck είναι από το San Diego USA,  60+, ψηλός, αδύνατος, ασπρομάλλης, ασπρομούσης και πραγματικά έμπειρος θαλασσινός.  Άνθρωπος απλός και βαθιά ελεύθερος έχει ταξιδέψει τον κόσμο, έχει κάνει διάφορες δουλειές  στην ζωή, του και τα τελευταία 35 χρόνια ζει στο σκάφος του  Jacaranda (39 πόδια), και κάθε τόσο εργάζεται σαν προγραμματιστής Η/Υ. Πριν από 5 χρόνια ήρθαν  μαζί με την Linda στον Επίγειο Παράδεισο της Γαλλικής Πολυνησίας και  νομίζω πως θέλουν  να μείνουν εδώ για πάντα. Η Linda   σχεδιάζει και κατασκευάζει μοναδικά, υπέροχα κοσμήματα από χάντρες, μαργαριτάρια και όστρακα και ο Chuck είναι net controller με καθημερινή εκπομπή για τους cruisers στο SSB και  έχει φτιάξει το Tahiti Cruisers Guide, έναν on-line οδηγό  για τους αγγλόφωνους ιστιοπλόους, που εδώ τα βρίσκουν σκούρα  λόγω της γλώσσας.   Έχουμε καιρό να βρεθούμε και πολλά να πούμε. Ο Chuck κι η Linda πέρασαν τους μήνες του καλοκαιριού (austral summer) στα όμορφα, απομακρυσμένα νησιά Tuamotus, με τους αληθινά φιλόξενους κατοίκους τους. Πέρα από αυτά τα ωραία όμως, ο φίλος  μας είχε μεγάλο άγχος σαν καπετάνιος,  αφού  στις ατόλες των Tuamotus με το μηδενικό υψόμετρο και τα μεγάλα lagoon, τα καταφύγια ήταν σπάνια για να κρυφτεί το Jacaranda από τον άνεμο και τα κύματα.  

Ο Γιώργος του λέει για τα νερά  στις σεντίνες κι οι δυο καπετάνιοι κατεβαίνουν να ψάξουν. Μετά από λίγο, εντοπίζουν ένα σωληνάκι παροχής νερού να στάζει στην ηλεκτρική αντλία νερού. Ο Chuck φεύγει ευχαριστημένος που βοήθησε. Ο Γιώργος κοιτάζει ξανά πίσω στον άξονα και βρίσκει πάλι νερό.

-«Η διαρροή συνεχίζεται», λέει σκεπτικός. Τριγυρνάει, ψάχνει τα πάντα και τελικά εντοπίζει μικροδιαρροές,  στο ντουσάκι έξω στην πλατφόρμα της πρύμνης και το σιφώνι κάτω από τον νιπτήρα του δεύτερου μπάνιου.

Με καπετανίστικα κόλπα και μαστοριά, μετά από κάμποση ώρα είμαστε στεγνοί.

«Ντους στην πλατφόρμα έχουμε πια με νερό από τον θερμοσίφωνα. Προσοχή  μην μου τσουρουφλιστείς!», με προειδοποιεί.

Στις 6μμ  πλυμένοι, ντυμένοι και πολύ πεινασμένοι φεύγουμε με τον Chuck  για την  pizzeria Vaiaré. Απόψε έχει βραδυά «open mike”.

Συνεχίζουμε τις δουλειές  όλη μέρα και είναι μεγάλη η αναστάτωση στο μικρό μας σκαφάκι. Ρούχα, σεντόνια, sleeping bag, νιτσεράδες, που όλα τα είχαμε κλείσει μέσα σε σακούλες κενού αέρος για να τα προστατέψουμε από την υγρασία, όλα πρέπει να ξαναπάνε στα ντουλάπια τους, αφού αυτά καθαριστούν καλά.  Και ο καπετάνιος μου καθαρίζει ξανά το λαζαρέτο  που έχει γεμίσει λάδια, κάποιο δοχείο υπερχείλισε απ’ την ζέστη. Ατελείωτο.

Στις 6μμ πλυμένοι, ντυμένοι και πολύ πεινασμένοι, περπατάμε με τον Chuck ως την Pizzeria Vaiare που απόψε έχει βραδυά “open mike”.

Σάββατο 15 Ιουνίου

05.30 Η μέρα ξημερώνει και τα πλάσματα ξυπνούν. Ο αέρας πάλλεται απ’ τα φτερά και τα τιτιβίσματα των vini, που πετούν ανάμεσα στα κατάρτια, μπαινοβγαίνουν στις φωλιές  που έχουν φτιάξει πάνω στα σκάφη που είναι αραγμένα για μήνες,  όπως αυτή εδώ δίπλα, μέσα στην μάτσα του σκάφους του γείτονα.   Τα πουλάκια προσγειώνονται δυο – δυο στην προβλήτα προχωρούν χοροπηδώντας με τα μικροσκοπικά τους ποδαράκια,   κατακίτρινο ράμφος πάνω σε σκούρο καφέ σώμα  και  φτερά που μόλις ανοίγουν φανερώνουν μια σειρά κατάλευκα πούπουλα. 

Πίνουμε καφέ με τον Γιώργο στο μικρό  «βεραντάκι» μας, κοιτάζοντας αχόρταγα  γύρω, το δάσος από  κατάρτια στην μαρίνα, τα φώτα της Ταϊτής που σιγοσβήνουν, τις κορυφές των  βουνών που φωτίζονται  από τις πρώτες αχτίδες του ήλιου. Μας είχε λείψει ο ορίζοντας, στο σπίτι της Αθήνας τον έχουμε χάσει εντελώς. Κάνουμε κάποια τηλεφωνήματα στην Ελλάδα – η ώρα ακόμη βολεύει, ελέγχουμε τα email και μετά πιάνουμε δουλειά. 

Σήμερα θα θέλαμε να  τοποθετήσουμε την τζένοα, που την βγάλαμε και την φυλάξαμε πριν φύγουμε για την Ελλάδα. Το πανί είναι διπλωμένο άτσαλα, ο όγκος του διπλάσιος και η πρόσβαση στην cabin 1 είναι σχεδόν αδύνατη.

–  «Πρέπει όμως πρώτα να πλύνουμε  το σκάφος για να μην λερωθεί το πανί», λέει ο καπετάνιος μου. Το πλύσιμο  διαρκεί  9.00 με 15.00 και όταν πια τελειώνουμε,  ετοιμάζουμε φαγητό κατάκοποι και πεινασμένοι. Συγχρόνως γεμίζουμε το τανκ νερού που άδειασε και  από χαζομάρα  το αφήνουμε να  υπερχειλίσει και έτσι ξανά νερά, αυτή την φορά κάτω από το κρεββάτι μας…

Έτσι βγάλαμε το στρώμα, λύσαμε το κρεββάτι, φέραμε την λαδιέρα και αρχίσαμε την άντληση των υδάτων, δουλειά που κράτησε καμιά ώρα.  

Όμως,παρ’ όλα τα προβλήματα και τις αναποδιές , το Φιλίζι επανέρχεται βήμα βήμα στην κανονική του κατάσταση.  

Κυριακή 16 Ιουνίου 2019.

00.30 Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα και ξύπνησα εντελώς. Πέσαμε για ύπνο 9μμ, στο «Sailors midnight”  όπως το λένε οι ιστιοπλόοι, μετά από ακόμη μια γεμάτη μέρα. Έχω ακόμα δυνατό jet lag, κι ας είναι ήδη τρεις μέρες που φτάσαμε στην Moorea από την Ελλάδα – οι 13 ώρες διαφορά  δεν είναι  αστείο πράγμα.   Κρατώ τα μάτια  μου κλειστά, να φυλακίσω  τον ύπνο, μα οι σκέψεις τριγυρνούν, σκυλιά αδέσποτα και τελικά ανασηκώνομαι και  τραβώ το κουρτινάκι του φινιστρινιού.

Έξω,  το φεγγάρι μεσουρανεί φωτίζοντας  τα σκάφη γύρω, το λιμάνι  του Vaiaré απέναντι, την ακτή πέρα, τα δένδρα, τα βουνά. Είναι  σήμερα  η πανσέληνος ή αύριο? Στο Σήμερα της Ελλάδας ή της Πολυνησίας? Διαβάζω για λίγο στο kindle το βιβλίο μου Tamata et l’alliance και νανουρίζομαι. Όταν ξανακοιτώ την ώρα, είναι  05.00 και σηκώνομαι χαρούμενη που  επιτέλους ξημερώνει. Ο καπετάνιος μου ακολουθεί και οργανώνουμε    πρόγραμμα εργασιών των επόμενων ημερών.

Ξεκινάμε με την τζένοα, πανί μεγάλο και βαρύ και η δουλειά δεν είναι εύκολη. Εξοπλισμένοι με τα απαραίτητα: γαλλικό κλειδί, πένσα,  locktite,  ιστιοπλοϊκά γάντια,  μανέλα και τα μπράτσα μας   σε μια ώρα η genoa είναι πάνω, δεμένη με τις σκότες της  και τυλιγμένη στο furling.  

Ταχτοποιούμε τα ντουλάπια, διαλέγουμε ρούχα μας για χάρισμα, ελέγχουμε τα τρόφιμα  για ληγμένα, μαζεύουμε τις 4 από τις 6 πριμάτσες. 

16.00 Βγάζουμε τα ποδήλατα και ξεκινάμε  να πάμε για μπάνιο στο Sofitel, αλλά κάνει κρύο, ΚΡΥΟ  και  γυρνάμε προς τα πίσω. Σταματάμε στο μαγαζάκι ψάχνοντας για λεμόνια. Λεμόνια δεν υπήρχαν αλλά βρήκαμε φρέσκια σαλάτα romain, σπάνιο εύρημα και μεγάλη χαρά. 

Ο καπετάνιος ελέγχει  τι βάνες  έχουμε και τί βάνες χρειαζόμαστε. Το ερώτημα είναι: να βγάλουμε το Φιλίζι από το νερό τώρα για να αλλάξουμε την βάνα της τουαλέττας ή να περιμένουμε να το βγάλουμε μια και καλή όταν φτάσουμε στην Αυστραλία? Μήπως το βγάλουμε τώρα, στην Raiatea? Μήπως αργότερα στο Neiafu της  Tonga, που θα είναι και πιο οικονομικά? Μήπως στα Fiji? Πρέπει να το σκεφτούμε καλά.

Δευτέρα 17 Ιουνίου

Ξεκινάμε με τα ποδήλατα για το κεντρικό  χωριό του νησιού την Maharepa, 12 χλμ απόσταση από το Vaiaré, για να αγοράσουμε μια τοπική κάρτα SIM   – μετά την άκαρπη έρευνα να εντοπίσουμε το παλιό αγαπημένο Nokia –   και να συναντήσουμε την  αγαπημένη μας   Birgitt, που θα έρθει από το Opunohu bay, όπου έχει αραγμένα τα δυο  μικρά της σκαφάκια Poco Loco.

Περιμένοντάς την στο café Carameline κατεβάζουμε από το site  του σκάφους sv Soggy Paws,  τα compendium για τα  νησιά Cook, Tonga, Fiji, Vanuatu, New Caledonia, που σύντομα θα επισκεφθούμε, σημειώσεις γραμμένες από  long range cruisers που ταξίδεψαν εκεί (http://www.svsoggypaws.com/files/index.htm). Έχουμε πολύ και ενδιαφέρον διάβασμα να κάνουμε.

Η αξιαγάπητη Birgitt  εμφανίζεται μια ώρα αργότερα, χαρούμενη και χαμογελαστή παρ’ όλη την ταλαιπωρία της:  το – δανεικό – αυτοκίνητό της  έμεινε από λάστιχο. Είναι όπως πάντα απόλαυστική η παρέα της και τόσο ενδιαφέροντα  όσα μας λέει για τα ταξίδια και τις θαλασσινές  της περιπέτειες. Φεύγοντας, αγκαλιαζόμαστε και φιλόμαστε με αγάπη, θα ξανασυναντηθούμε άραγε ποτέ? Ευτυχώς υπάρχει το messenger  και το facebook…

Τρίτη 18 Ιουνίου

Σαν σήμερα θα ήταν τα γεννέθλια της μανούλας  μου. Η ημέρα είναι συννεφιασμένη, βροχερή,  βαριά και πολλά squalls με δυνατό άνεμο. Πόσο ταιριαστός ο καιρός με την διάθεσή μου… 

Ο καπτάν Γιώργος κάνει service  στην γεννήτρια, αλλάζει λάδια, φίλτρο και παρ’ ότι το είχε αλλάξει πριν 6 μηνες βγάζει και το impeller της ,  να το αλλάξει. 

-“Ποτέ μην αφήνεις στην τύχη όλα όσα μπορείς να μην αφήσεις στην τύχη”,  λέει μετά. “Το ένα από τα πτερύγια (του impeller) είχε κοπεί!»

Μετά κάνει service και στην μηχανή του σκάφους, λάδια, φίλτρο και impeller. Εγώ γράφω.

Τετάρτη 19 Ιουνίου

Πάμε με τα ποδήλατα ως το μικρό magazin και σήμερα βρίσκουμε λεμόνια, ευτυχώς γιατί τρώγεται το αβοκάντο χωρίς λεμόνι?Δεν είναι η εποχή τους καθώς φαίνεται. 

Επιστρέφουμε στο Φιλίζι και πιάνουμε δουλειά. Βγάζουμε και καθαρίζουμε τα προφίλτρο της γεννήτριας (υδατοπαγίδα) και μετά καθαρίζουμε και το προφίλτρο της μηχανής  και της αλλάζουμε  φίλτρο καυσίμου. Πολλές ώρες δουλειά αλλά είμαστε πολύ ικανοποιημένοι.

Πέμπτη 20 Ιουνίου

Όταν η μέρα ξεκινά στραβά, στραβά θα συνεχίσει. Πάμε με τα ποδήλατα στο γραφείο της μαρίνας να πληρώσουμε την παραμονή του Φιλίζι μα το σύστημα δεν δουλεύει και φεύγουμε άπραγοι. Συνεχίζουμε  για το φαρμακείο του Afareaitu  να παραλάβω τα  ομοιοπαθητικά που εχω παραγγείλει και στον δρόμο σκάει το λάστιχο στο ποδήλατο του Γιώργου. Συνεχίζω μόνη και όταν επιστρέφω στο σκάφος ο Γιώργος έχει φτιάξει το ποδήλατο και πιάνει να αλλάξει το φίλτρο καυσίμου της γεννήτριας.  Πιάνει βροχή και όταν τελειώνει είναι μούσκεμα. Μετά προσπαθούμε να την βάλουμε μπρος, μα  η γεννήτρια δεν παίρνει. Προσπαθούμε ξανά και ξανά, τίποτα. 

-«Θα μιλήσω με τον Στέφανο τον μηχανικό μας το βράδυ και βλέπουμε», λέει κλείνοντας τα πορτάκια της γεννήτριας.

Έρχεται ο Chuck  και μας φέρνει  τρόφιμα από το Jacaranda, αφού θα λείψουν  για μήνες. Κανονίζουμε να μαγειρέψουμε το βράδυ και να έρθει να φάμε παρέα.

Το απόγευμα πάμε στο Champion  και φορτώνουμε μια πρώτη δόση προμήθειες  για τους επόμενους μήνες. Χρειάστηκαν δυο βόλτες με τα ποδήλατα για να τα φέρουμε  όλα στο Φιλίζι. Το  ταξίδι  που θα κάνουμε τους μήνες  που έρχονται είναι μακρύ, 3.200 ΝΜ  ώς  την Αυστραλία και ξέρουμε πως μετά την Πολυνησία και ως την Νέα Καληδονία, δεν θα βρίσκουμε εύκολα τρόφιμα.

Παρασκευή 21 Ιουνίου

05.30πμ και  είναι απόλυτο σκοτάδι ακόμα, λογικό καθώς σήμερα 21 Ιουνίου είναι  Χειμερινό Ηλιοστάσιο, η μικρότερη ημέρα του χρόνου, εδώ στο νότιο ημισφαίριο του πλανήτη.  

Η ημέρα σήμερα ξεκίνησε καλύτερα. Ο Γιώργος έσφιξε περισσότερο το καπάκι του προφίλτρου   της γεννήτριας, έκανε εξαέρωση μέχρι να βγεί πετρέλαιο χωρίς αέρα και η γεννήτρια πήρε μπρός. Γιούπι!! 

Μετά, πήγαμε στο λιμάνι και εξοφλήσαμε την μαρίνα Vaiaré και αποχαιρετήσαμε τον μαρινάρχη Rocky. Νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι, όταν σκέφτομαι οτι σύντομα θα φύγουμε απ’ την Γαλλική Πολυνησία, πως θα πρέπει να αποχαιρετήσουμε τους πανέμορφους τόπους και τους υπέροχους ανθρώπους που γνωρίσαμε, την Birgitt, την Linda και τον Chuck στην Moorea, την Tahiti, το Huahine και τους φίλους μας εκεί,. Πόσο δύσκολο είναι, και το έχουμε ξαναζήσει κι άλλες τόσες φορές. Έτσι  αποχαιρετήσαμε παλαιότερα την Καραϊβική, τους αγαπημένους μας Μαρία και Σταύρο στο Marin της Martinique, τους καλούς φίλους στο St Bart’s και στο Union Island, μετά την υπέροχη παρέα στα νησιά Hollandes, των San Blas (Guna Yala) του Παναμά, και αργότερα τα μοναδικά Galapagos,  την Tehina στην Tahuata  και τον Henry  στην Nuku Hiva στις Μαρκίζες και τόσους άλλους ανθρώπους και αγαπημένους τόπους.

Ένα κομμάτι της καρδιάς μας θα μείνει εδώ για πάντα , και ποιος ξέρει, ίσως κάποτε ξανάρθουμε στα μέρη αυτά, τα μαγικά.

Το μεσημεράκι βγάζουμε το bimini, ξηλώνουμε και ξαναράβουμε (με αθάνατη κλωστή Tenara που μας έδωσε ο Chuck) τα προβληματικά φερμουάρ, ο καπετάνιος μου μετακινεί το inox ώστε να μπει το bimini et voilà, έγινε τέλειο!

Τελευταία βραδιά για τον Chuck  στο Vaiaré απόψε, και κάνουμε αποχαιρετιστήριο δείπνο στο Φιλίζι και μετά πάμε στην Vaiaré Pizzeria για την Fête de la Musique.

Σάββατο 22 Ιουνίου

Ο καιρός χάλια και σήμερα. Ο Chuck φεύγει.

Συνεχίζεται…