Gustavia, Ιανουάριος 2017
Η πρώτη φορά που ήρθαμε με το Φιλίζι στο St Bart’s (St Barth – Saint Barthelemy), ήταν στις 20 Φεβρουαρίου του 2015, και η επίσκεψη ήταν μάλλον τυχαία. Είχαμε αποπλεύσει από την Antigua με κατεύθυνση τις Βρετανικές Παρθένες Νήσους (British Virgin Islands) μια απόσταση 165ΝΜ περίπου και καθώς το νησί βρίσκεται κάπου στα μέσα της διαδρομής, στα 72ΝΜ, είπαμε να κάνουμε στάση. Λόγω της φήμης του σαν θέρετρο για παγκόσμιου jet-set, φαντάστηκα πως θα είναι τόσο ακριβά που δεν θα θέλουμε να μείνουμε πάνω από δυο-τρείς μέρες.
Με την πρώτη ματιά καταλάβαμε πως το Saint Barth, δεν μοιάζει με κανένα άλλο μέρος στην Καραιβική. Η πλειοψηφία του πληθυσμού ανήκει στην λευκή φυλή και σε αντίθεση με τα άλλα νησιά, η καθαριότητα είναι εξαιρετική και το υψηλό επίπεδο ζωής είναι οφθαλμοφανές. Πρώτη μας δουλειά ήταν να πάμε στην Capitainerie (λιμεναρχείο) για να δηλώσουμε την είσοδο στο νησί.
Δεύτερη και υπερεπείγουσα δουλειά, να πάμε στην boulangerie, τον φούρνο, για γαλλική μπαγκέτ και κρουασάν. Μετά από δυο μήνες στα νησιά της Βρετανικής κοινοπολιτείας, άν ο καπετάνιος δεν είχε χρόνο να ζυμώσει λέγαμε το ψωμί ψωμάκι. Ήμασταν λοιπόν καθισμένοι στην boulangerie, πίναμε caffe au lait και εγώ έτρωγα λαίμαργα το δεύτερο κρουασάν μου, όταν σταμάτησε μπροστά ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο. Ο οδηγός κατέβηκε και ο καλός μου τον κοίταξε ξαφνιασμένος.
-“Στέλιο? Απίστευτο! Τί κάνεις? Ο Γιώργος ο Χαράκογλου είμαι” λέει ο καλός μου έκπληκτος. Οδηγός ήταν ο συμμαθητής του από το γυμνάσιο Στέλιος Χατζηιωάννου.
-“Γιώργο! Εγώ εδώ μένω! Εσύ τι κάνεις εδώ, πότε ήρθες?” απαντάει εκείνος και αγκαλιάζονται εγκάρδια.
Έτσι λοιπόν ξεκίνησε μια όμορφη ιστορία στο Saint Barth, αφού όταν οι Έλληνες συναντιούνται σε μέρη μακρινά, οι δεσμοί τους δυναμώνουν, ακόμη κι αν είχαν χρόνια να ειδωθούν. Για μας είναι πολύ σημαντικό να κάνουμε φίλους στον κάθε τόπο που επισκεπτόμαστε. Κι εδώ είχαμε βρεί έναν φίλο, συγχρόνως Έλληνα και ντόπιο!
Τελικά μείναμε στο νησί σχεδόν τρείς εβδομάδες και περάσαμε πολύ όμορφα γιατί, εκτός από την κοσμική ζωή, το νησί έχει όμορφα, ερημικά αγκυροβόλια (Ile Fourchue, Anse Colombier) αλλά και ωραίο βυθό.
Ξανάρθαμε στο Saint Barth τον Μάρτιο του 2016 για την περίφημη Bucket Regatta, ετήσιο τριήμερο ιστιοπλοικό αγώνα που διεξάγεται στο νησί από το 1995. Το Bucket είναι μια pursuit regatta, δηλαδή ένας αγώνας στον οποίο υπολογίζεται handicap ταχύτητας για κάθε γιώτ. Το κάθε ένα κάνει εκκίνηση σε προκαθορισμένο χρόνο και νικητής είναι εκείνο που περνά πρώτο την γραμμή τερματισμού.
Αγωνίστηκαν 36 από τα μεγαλύτερα και ομορφότερα ιστιοπλοικά του κόσμου, με μικρότερο το Wild Horses 76 πόδια (σ.σ δικό μας πια αφού κάναμε μαζί την New Year’s Eve Reggatta – βλ προηγούμενο post) και μεγαλύτερο το τρικάταρτο Athena, 295 πόδια – 90 ολόκληρα μέτρα δηλαδή! Το νησί είχε γιορτή τις ημέρες της regatta, πληρώματα και θεατές δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα καταπληκτική. Όπως λέει ο καπετάν-Γιώργος στο Saint Barth κάνουν διακοπές μόνο μεγιστάνες και ιστιοπλόοι.
Το φθινόπωρο του 2016 ο Στέλιος ίδρυσε το Gustavia Yacht Club. Στις 16 Δεκέμβριου του 2016 πηγαίνοντας από την Guadeloupe στο St Martin για τις προετοιμασίες μας, σταματήσαμε ξανά στο νησί και βρεθήκαμε με τον Στέλιο. Όταν ρώτησε τα σχέδιά μας και του είπαμε πως προετοιμαζόμαστε για τον Ειρηνικό Ωκεανό μέσω της διώρυγας του Παναμά, είχε την ιδέα να κάναμε μια παρουσίαση του ταξιδιού μας στο Yacht Club.
Την επόμενη μέρα πήγαμε για καφέ και wifi στο Bar de l’Oublie. Εκεί συναντηθήσαμε μερικά από τα ιδρυτικά μέλη του Gustavia Yacht Club, τον Ken, τον Garry και τον Jean-Pierre . Κουβεντιάζοντας με τον Jean-Pierre, του ανέφερα την ιδέα του Στέλιου και του άρεσε πάρα πολύ!
Τις επόμενες μέρες παρακολουθήσαμε την κινητοποίηση όλων για να οργανώσουν την παρουσίαση και συνειδητοποιήσαμε με ενθουσιασμό οτι θέλουν πραγματικά να ακούσουν την ιστορία μας. Η παρουσίαση κανονίστηκε για το Σάββατο 7 Ιανουαρίου στις 18.30, στο Gustavia Yacht Club House. Αρχίσαμε να δουλεύουμε στο μυαλό μας τι θα πούμε και πώς, ώστε να κρατήσει το ενδιαφέρον των θεατών. Η τιμή είναι μεγάλη και αυτό μας έκανε να νιώθουμε την ευθύνη να δώσουμε το καλύτερο δυνατό εαυτό μας. Αργότερα το κουβέντιασα με την φίλη μου Τατιάνα :
-“Πρέπει να δείξετε οπωσδήποτε τις ταινίες του Γιώργου! Είναι υπέροχες!” πρότεινε.
Αυτή ήταν μια ενδιαφέουσα ιδέα. Τα τελευταία χρόνια μαζεύουμε πάρα πολλά βίντεο και φωτογραφίες. Για να μοιραστούμε τις εικόνες απ’ τα ταξίδια μας αλλά και σαν μια μορφή αρχειοθέτησης, ο Γιώργος φτιάχνει ταινίες, και αυτές άρεσαν σε όλους μας πάρα πολύ. Αρχίσαμε να μελετάμε το πώς θα συμπτύξουμε το παλαιότερο και το καινούργιο μας υλικό σε μια νέα ταινία διάρκειας περίπου 20 λεπτών, όπως μας ζητήθηκε. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο…
Στο μεταξύ, ο Jean-Pierre κανόνισε να μας συστήσει με κάποιους φίλους του ιστιοπλόους και η συνάντηση κανονίστηκε στο club, την Τρίτη 3/1, τέσσερις ημέρες πριν την παρουσίαση…
20 Δεκεμβρίου
Αποπλέουμε για το Saint Martin, για να παραλάβουμε τα καινούργια μας πανιά, μαίστρα και τζένοα από την NORTH SAILS, που τα έχουμε παραγγείλει απ’ το καλοκαίρι.
Έχουμε πολλά και σημαντικά να οργανώσουμε αυτές τις μέρες και το πιο επείγον είναι να διαλέξουμε και να αγοράσουμε δορυφορικό τηλέφωνο ώστε να έχουμε επικοινωνία και δελτία καιρού στον Ωκεανό. Ρίχνουμε άγκυρα έξω από το Marigot και τις επόμενες ημέρες πέσαμε με τα μούτρα στις ετοιμασίες.
Κατασκευάσαμε το dinghy chap, το κάλυμα δηλαδή του tender, γραφτήκαμε στο Paddle Jump 2017, κάναμε έρευνα στα καρνάγια για μουράβιασμα και παραγγείλαμε δορυφορικό IridiumGo! στο AMAZON.
Αυτό θα μας το φέρει ο φίλος μας ο Dan που θα έρθει από την Νέα Υόρκη. για να μας επισκευτεί. Και πριν έρθει πρέπει οπωσδήποτε να έχουμε ετοιμάσει την παρουσίαση και την ταινία της…
29 Δεκεβρίου 2014
06.30 Έχουμε αποφασίσει να αποπλεύσουμε για Saint Barth σήμερα και ευτυχώς ο καιρός είναι καλός. Πίνουμε στα γρήγορα τον καφέ μας και τις 07.ο0 σηκώνουμε άγκυρα. Έχουμε περίπου 25 ΝΜ ταξίδι μέχρι την Gustavia με κατεύθυνση νοτιοανατολικά στις 150° περίπου, οπότε η πλεύση είναι σφιχτά όρτσα με το ωκεάνειο κύμα κόντρα. Στις 07.30 αρχίζει το καθημερινό NET, ερασιτεχνική εκπομπή στο VHF για τους ιστιοπλόους. Οπως κάθε μέρα η εκπομπή ξεκινά με το δελτίο καιρού
-«…….The weather will be clear to-day, no rain is expected untill Saturday. A great chance for a dry out”….”
Υπέροχα νέα! Έχει βρέξει πολύ αυτές τις μέρες. Ανεβαίνουμε την βόρεια ακτή του Saint Martin με μηχανή και πανιά. Με το που περνάμε το ανατολικό ακρωτήρι και το νησάκι Flat Island στρίβουμε νότια, τα μπουρίνια έρχονται το ένα μετά το άλλο.
Ο ουρανός γεμίζει σύννεφα στο χρώμα του μολυβιού ενώ ο ήλιος πίσω τους στέλνει ακόμη ασημένιες ακτίνες. Ακριβέστατος ο μετερεωλόγος!! Μουσκεμένοι ξανά και ξανά κατά τις 14.00 φτάνουμε στον κόλπο της Gustavia και το σκηνικό που συναντάμε εκεί είναι πέρα από κάθε φαντασία!
Superyachts, megayachts & …super-mega-yachts βρίσκονται όλα αγκυροβολημένα εδώ, πιθανότατα τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Μαζεύουμε τα πανιά και περνώντας δίπλα στα μεγαθήρια προχωράμε ψάχνοντας να βρούμε κάπου να σταθούμε. Ποτέ μα ποτέ δεν έχουμε δει τόσα σκάφη εδώ.
Μοιάζει απίστετο μα τελικά βρήκαμε το Perfect Spot- για αγκυροβολία, άμμο στον βυθό και κοντά στην προβλήτα. Ρίχνουμε άγκυρα με 35 μέτρα καδένα και για ασφάλεια βάζουμε και την δεύτερη άγκυρα την Fortress. Κάνουμε ένα σύντομο κολύμπι, κατεβάζουμε το βαρκάκι, το ετοιμάζουμε και φεύγουμε γρήγορα για τη Capitainerie. …….
Τρίτη 3 Ιανουαρίου Gustavia
Σήμερα έρχεται ο φίλος μας ο Dan από την Νέα Υόρκη και πρέπει να βρουμε τρόπο πάμε να τον φέρουμε από το αεροδρόμιο. Είμαστε αγγυροβολημένοι σε ένα βολικό σημείο για τις μετακινήσεις μας, σε τυρκουάζ νερά με ωραίο βυθό και υπέροχα ψαράκια, όμως το swell είναι μεγάλο, το κούνημα είναι δυνατό και φοβάμαι μήπως ενοχλήσει τον φίλο μας. Μπαίνουμε στο tender και πάμε στο λιμάνι. Κλειδώνουμε το βαρκάκι στην προβλήτα κοντά στο Le Select και πάμε τρέχοντας να νοικιάσουμε αυτοκίνητο. Μπαίνουμε στο κοντινό BARTHLOC rental. Ο αρμόδιος μας απαντά αρνητικά
-¨Δυστυχώς δεν έχω κανένα αυτοκίνητο διαθέσιμο αυτή την στιγμή. Θα έχω αργότερα, στις 17.00, άν σας ενδιαφέρει.»
-«Πόσο κοστίζει? ρωτάω
-«140 ευρώ το 24ωρο» απαντά ο αρμόδιος. Ζαλίστηκα!
-«Υπάρχει μήπως κάτι πιό οικονομικό?»
-«Ναι, στα 90 ευρώ την ημέρα αλλά δεν ξέρω πότε θα έχω διαθέσιμο» λέει και μας δείχνει ένα μικρό αμαξάκι.
Φεύγουμε βιαστικοί, η ώρα έχει περάσει και ο Dan φτάνει σε 30 λεπτά. -«Θα πάμε στο αεροδρόμιο με ωτοστόπ» λέει ο Γιώργος. Σηκώνει το χέρι στο πρώτο αμάξι που περνάει και αυτό σταματά!
-«A l’aeroport, s’il vous plait?” ρωτάει την οδηγό. Η κοπελίτσα μας λέει να μπούμε στο αμάξι.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο. βλέπουμε απέναντι ταμπέλα AVIS. Για να μην τα πολυλογώ, ο αρμόδιος στην AVIS μας έδωσε ένα ολοκαίνουργιο Fiat 500 cabrio για δυο μέρες με 90 ευρώ! Κανείς πρέπει να έχει τα ματάκια του ανοιχτά.
Το αεροπλανάκι με τον φίλο μας κάνει την εντυπωσιακή βουτιά στον αεροδιάδρομο δέκα λεπτά πριν την προγραμματισμένη ώρα του. Εμείς τον περιμένουμε με ανοιχτές αγκάλες για να περάσουμε παρέα έξι όμορφες καλοκαιρινές μέρες. Κάνουμε μια στάση στο Marche U για προμήθειες και γυρνάμε στο σπίτι μας.
Όταν φτάσαμε στο Φιλίζι, ο Dan άνοιξε την βαλίτσα του, ο Αη Βασίλης έφτασε ! Εκτός από το δορυφορικό και ένα σκουπάκι που είχαμε παραγγείλει στο AMAZON μας έχει φέρει υπέροχα δώρα: 3 βιβλία για τα Galapagos και τα αγαπημένα μας σοκολατάκια!!!
17.00 Κολυμπήσαμε και μετά έφτιαξα σαλάτα και ένα πιάτο με τυριά. Καθόμαστε στο κόκπιτ και τρώμε. Το Φιλίζι κουνιέται σαν καρυδότσουφλο από το κύμα και ανησυχώ μήπως ο φίλος μας ταλαιπωρείται και τον ρωτάω.
-«Κανένα πρόβλημα!» απαντάει εκείνος. Απίστευτος άνθρωπος…
Η συνάντηση με τους ιστιοπλόους
Η ώρα είναι 18.30 και ανεβαίνουμε μαζί με τον Jean-Pierre τα σκαλιά για την prive αίθουσα του GYC. Στην αίθουσα βρίσκονται τρία άτομα. Ανταλλάσουμε χειραψίες αρχικά με την Rachel, αγγλίδα, που εξηγεί οτι ο σύζυγός της έχει κάποια δουλειά θα έρθει λίγο αργότερα. Το δεύτερο ζευγάρι είναι Γάλλοι, ένας ξανθός άνδρας με βαθύ βλέμμα γύρω στα 60, ο Philippe και η όμορφη γυναίκα του Geraldine. Ο Jean-Pierre σαν οικοδεσπότης, προτρέπει να αυτο-συστηθούμε και ζητά στον Philippe να ξεκινήσει. Εκείνος αρχίζει να μιλά και ξαφνικά συνειδητοποιούμε οτι κουβεντιάζουμε με τον διάσημο γάλλο ιστιοπλόο Philippe Poupon. Η συγκίνηση είναι δυνατή.
Ο Poupon με την ομάδα του Eric Tabarly – ενός από τους θρύλους της ιστιοπλοίας – πήραν την πρώτη θέση στο Triangle Atlantique με το σκάφος Pen DuickIV το 1975. Το 1982,το 1985 και το 1995 κέρδισε την πρώτη θέση στον –πολύ αγαπητό στην Γαλλία – solo αγώνα ιστιοπλοίας Solitaire du Figaro, αγώνα για μεγάλους αθλητές, όπως διάβαζα μόλις την περασμένη εβδομάδα στο βιβλίο Taking on the World της Ellen Mac Arthur. Το 1986 κέρδισε τον αγώνα Route du Rhum (πέρασμα solo από την Γαλλία στην Γουαδελούπη), το ’87 έκανε το ρεκόρ ταχύτητας περάσματος του Ατλαντικού, το ’88 βγήκε πρώτος στο Transat.
Το 1989 έλαβε μέρος στο πρώτο Vandee Globe αλλά το σκάφος του ανατράπηκε χτυπημένο από γιγάντιο κύμα. Τρία σκάφη έσπευσαν για την διάσωσή του και τελικά τον βρήκε ο Loick Peyron! (νικητής του Rhoute du Rhum 2014 που έσπασε το ρεκόρ του 2006) ήταν και αναγκάστηκε να εγκατέλειψε. Το ’90 βγήκε δεύτερος στο Rhoute de Rhum, το 1992 τερμάτισε τρίτος στο Vandee Globe και άλλα και άλλα. Τα τελευταία χρόνια μαζί με την γυναίκα του Geraldine, τα παιδιά τους και το μικρό τους σκυλάκι ταξισεύουν με το σκάφος τους Fleur Australe από τον Βόρειο έως τον Νότιο πόλο, σε μια εκστρατεία αφύπνησης του κοινού για την σωτηρία των Ωκεανών.
Η Geraldine Danon, επιτυχημένη ηθοποιός στην Γαλλία, έχει αναλάβει πια ρόλο σκηνοθέτη και οπερατέρ και το ταξίδι τους έχει γίνει σειρά ντοκυμαντέρ για την γαλλική τηλεόραση:
Ο Jean-Pierre ρώτησε τον Poupon πώς άρχισε η σχέση του με την ιστιοπλοία.
-“Με το που γεννήθηκα, έπεσα στην θάλασσα» αστειεύεται εκείνος. Τον ρωτώ τί τον ελκύει στο να κάνει αγώνες solo, πώς είναι να κάνει ολομόναχος τον γύρο του κόσμου
-“Προτιμώ να είμαι εγώ ο υπεύθυνος για τα λάθη μου” λέει απλά. Χαμογελά. Σκέφτομαι πόσες περιπέτειες θα έχει ζήσει μόνος μέσα στις απρόβλεπτες Νότιες Θάλασσες και ανατριχιάζω. Η Geraldine λέει για τα παιδιά και πώς αυτά παρακολουθούν τα μαθήματα του σχολείου τους εν πλώ: το Γαλλικό υπουργείο παιδίας έχει ειδική υπηρεσία για μάθηση στο σπίτι.
Κουβεντιάζω με την Rachel που κάθεται δίπλα μου. Ο πατέρας της ήταν χαρτογράφος του Βρετανικού Ναυτικού και πέρασε τα παιδικά της χρόνια μέσα σε ένα καραβάκι στα Turks and Caikos, Βρεταννικά νησιά κοντά στις Μπαχάμες . Ο άνδρας της, Philip και αυτός αλλά με αγγλική ορθογραφία, μπαίνει στην αίθουσα και συστηνόμαστε. Μας διηγούνται μαζί πώς άφησαν την Αγγλία και τις δουλειές τους, αγόρασαν ένα μικρό ιστιοπλοικό και ταξίδεψαν για χρόνια.
Η ώρα έχει περάσει και οι Poupon πρέπει να φύγουν. Λυπήθηκα γιατί δεν προλάβαμε να μιλήσουμε αρκετά και τότε η Geraldine, μας κάλεσε όλους στο σπίτι τους. Κρατήθηκα να μην σηκωθώ την αγκαλιάσω από την χαρά μου.
Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2017 – Shell Beach
-Ημέρα της παρουσίασης στο Gustavia Yacht Club.
05,30 Ξύπνησα ακριβώς πριν χαράξει – την αγαπώ αυτή την ώρα. Ο Γιώργος και ο Dan κοιμούνται και έτσι ετοιμάζω καφέ κάνοντας ησυχία να μην τους ξυπνήσω. Σβήνω το anchor light και βγαίνω στο κόκπιτ. Πέφτει μια ψιλή βροχή. Σήμερα θα κάνουμε την παρουσίαση στο GYC και ευτυχώς δεν νιώθω άγχος.
Ο καπετάν Γιώργος έκανε πριν λίγες μέρες το μοντάζ και ετοίμασε μια ταινία διάρκειας 35 λεπτών για το ταξίδι από την Ελλάδα ως την Καραιβική και τα μέρη που έχουμε επισκευθεί εδώ. Η ταινία μου αρέσει πάρα πολύ ο καλός μου έχει ταλέντο σκηνοθέτη. Εγώ ασχολήθηκα με το κείμενο και έχουμε καταλήξει – σχεδόν – στο τί θα πούμε.
Ο ήλιος εμφανίζεται πάνω από τον λόφο και φωτίζει την χρυσή άμμο της έρημης παραλίας και τους λείους γκριζόμαυρους βράχους της. Ένα διπλό ουράνιο τόξο σχηματίζεται στον ουρανό. Το ξέρω αυτό το ουράνιο τόξο, συναντιόμαστε συχνά… Το φωτογραφίζω ξανά. Τα σύννεφα κρύβουν τον ήλιο, το πρίσμα στον ουρανό χάνεται για λίγο και μετά ξαναεμφανίζεται.
Τώρα, κάτω από την μια άκρη του είναι ένα μεγάλο motoryacht και από την άλλη ένα καταμαράν. Τους φωτογραφίζω και θα’θελα να βρώ τα email τους για να τους στείλω τις φωτογραφίες. Θα χαρούν. Μακάρι να μας έστελνε κάποιος το Φιλίζι κάτω από ένα ουράνιο τόξο…
Ο καλός μου και ο Dan ξυπνούν, τους φτιάχνω ελληνικό καφέ και καθόμαστε όλοι στο cockpit. Έξω η παραλία είναι ακόμη έρημη, εκτός από μια φωτογράφιση στα κοντινά βράχια, μια πολύ όμορφη νεαρή φοράει κοσμήματα και ποζάρει. Πιο πέρα, ένα μεγάλο μαύρο zociac φορτωμένο με ξαπλώστρες και ομπρέλες προσπαθεί να πλησιάσει την αμμουδιά. Δυο νέοι με μπεζ βερμούδες και λευκά μπλουζάκια προσπαθούν να το συγκρατήσουν ενώ το κύμα που σπάει στην αμμουδιά παλεύει να τους ανατρέψει. Οι νέοι νικούν το κύμα και σε λίγο έχουν στηθεί πάνω στην άμμο ξαπλώστρες, ομπρέλες και ασορτί πετσέτες. Ίσως να έχουν έρθει από το motoryacht με το ουράνιο τόξο, σκέφτομαι. Ο Γιώργος φέρνει τα κυάλια. Αφήνω τα αγόρια να παρακολουθούν με τρομερό ενδιαφέρον την φωτογράφιση και πάω κολύμπώντας έως έξω στην παραλία. Οι ξαπλώστρες, οι ομπρέλες και το πλήρωμα, ήταν πράγματι από το motoryacht του ουράνιου τόξου. Δίνω το email μας στο πλήρωμα και στους επιβάτες του καταμαράν για να επικοινωνήσουν. Το Καλό μοιράστηκε.
Πίσω στο Φιλίζι έχει έρθει για επίσκεψη ο William ο καπετάνιος του Στέλιου και μας έχει φέρει κρουασάν και φρέσκια baguette απ’ τον φούρνο. Μέχρι να επιστρέψω απ’ το κολύμπι ο Γιώργος έχει ήδη ετοιμάσει ένα μεγαλειώδες πρωινό. Τρώμε κρουασάν, μπαγκέτ, τυριά, prosciuto, μέλι ταχίνι και αμύγδαλα. Ο William έχει απολαυστικό εγγλέζικο χιούμορ και οι γνώσεις του γύρω από την θάλασσα είναι τεράστιες, μια και έχει συμμετάσχει στους σπουδαιότερους ιστιοπλοικούς αγώνες ανά τον κόσμο. Η ώρα περνάει και σκέφτομαι πως πρέπει να οργανωθούμε για την βραδινή παρουσίαση. Ο William και ο Γιώργος συνεννοούναι να μας δείξει τεχνικές splicing. Δίνουμε ραντεβού το απόγευμα στο GYC και ο Wiliam φεύγει. Ο Dan ανοίγει το laptop του και δουλεύει. Το ίδιο και εμείς.
17.15 Βγαίνουμε έξω στην παραλία με το zodiac και ξεκινάμε για το Club House. Το Φιλίζι βρίσκεται σε κεντρικό σημείο, οι αποστάσεις είναι μηδαμινές και έτσι φτάνουμε σε πέντε λεπτά. Η τηλεόραση έχει στηθεί στο μπαλκόνι και η Βάλια, βοηθός του Στέλιου, έχει συνδέσει σε αυτήν το laptop με την ταινία. Ο Xavier σερβίρει δίσκους με καναπέ στα τραπεζάκια. Εμείς κάνουμε δοκιμές σε ποιό σημείο θα πρέπει να σταθούμε. Σε λίγο μπαίνει ο Στέλιος, που σήμερα είναι σοβαρός και λογόλογος. Μετακινούμε λίγο τα καθίσματα, στην πραγματικότητα όμως δεν χρειάζεται να κάνουμε πολλά γιατί ο χώρος είναι μεν μικρός αλλά τέλεια διαρρυθμισμένος. Σιγά σιγά μαζεύεται κόσμος, με τους περισσότερους έχουμε ήδη γνωριστεί. Ο Γιώργος κυκλοφορεί και χαιρετά. Ακολουθώ από κοντά, κάπως πιο μαζεμένη. Ο χώρος γεμίζει. Δίνω το κινητό μου στον Dan και του ζητώ να βγάλει φωτογραφίες. Ο Στέλιος μας κοιτάζει και συνεννοούμαστε με τα μάτια: Ας αρχίσουμε!
Έρχεται, στέκεται δίπλα μας και ξεκινά και αφού λέει στα μέλη κάποια πράγματα για την λειτουργία του club, κάνει την εισαγωγή μιλώντας για την γνωριμία του με τον Γιώργο και το πως ξανασυναντήθηκαν.
Μετά μας δίνει τον λόγο
-“Welcome! Ονομάζομαι Γιώργος Χαράκογλου”
-“Ονομάζομαι Καρίνα Σάνδρη – Χαράκογλου”
-“Η Καρίνα είναι η υποπλοίαρχος, μαγείρισσα, καθαρίστρια, γιατρός, νοσοκόμα, μουσικός και η μεγάλη μου αγάπη.
-”Ο Γιώργος είναι καπετάνιος, μηχανικός, ηλεκτρολόγος, ξυλουργός, master and commander και φούρναρης στο Φιλίζι μας»
Οι θεατές χαμογελούν και η ατμόσφαιρα είναι ζεστή. Μιλάμε για μας, για το ταξίδι έως εδώ και για το πώς ξεκίνησε η ιδέα του περίπλου της γης. Μετά αρχίζει η προβολή της ταινίας. Ο Στέλιος που κάθεται δίπλα με ρωτάει ψιθυριστά
-«Τελικά η διάρκεια της ταινίας είναι 35 λεπτά?» Απαντάω ναι και καταλαβαίνω από το ΄ύφος του οτι ανησυχεί πως είναι πολύ μεγάλη η ταινία και ο κόσμος μπορεί να μην αντέξει να την δει. Ομως η ώρα περνά και οι καλεσμένοι παρακολουθούν με ενδιαφέρον.
Παρακολουθούν την ταινία και χαμογελούν, σχολιάζουν, βγάζουν επιφωνήματα. Είμαι χαρούμενη και ο Γιώργος που κάθεται απέναντί μου το ίδιο. Μόλις η προβολή τελειώνει οι θεατές χειροκροτούν δυνατά. Νιώθω τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν. Ο Στέλιος είναι φανερά ευχαριστημένος και αυτό είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση για μας. Οι θεατές αρχίζουν να κάνουν ερωτήσεις. Η συζήτηση συνεχίζεται με ενδιαφέρον και κέφι μα η προκαθορισμένη διάρκεια της παρουσίασης έχει προ πολλού περάσει και οι πόρτες του club πρέπει πια να ανοίξουν.
Ο Στέλιος σηκώνεται και κλείνει την βραδιά προσφέροντάς μας μια σημαία του Gustavia Yacht Club δώρο για το Φιλίζι και ένα υπέροχο μαντήλι για μένα. Τα μέλη μας χειροκροτούν με θέρμη και βλέπω στα μάτια τους πως έχουν γοητευτεί, έχουν ταξιδέψει μαζί μας και αυτό είναι ένα πολύ όμορφο συναίσθημα.
Τους ευχαριστούμε όλους…
Dear George, Karina,
few days ago I received the newsletter from GYC (am a friend of Stelios and founding member too) for your presentation.
Needless to say i got fixated to your story and dove right into it, reading chapter after chapter, re-living day after day of your crossing…
Everybody of us, people of the sea, have these crossings to be life dream and is such a joy to see some of us making it true.
Couple of nights ago I invited Stelios (George’s brother) for dinner here in Monte Carlo where we live the last 7 years.
I wish you have safe crossings and following seas and hope to meet soon.
Tony Vamvakidi (old friends of George)