Τετάρτη 14 Απριλίου, 2021

16° 42΄ S   177° 34΄ E  Sawa – i – Lau, Yasawa island group, Fiji

Σπάνια η μπουνάτσα  στα νησιά Yasawa. Ο καιρός μας δίνει μοναδική ευκαιρία να πάμε ακόμα  πιο βόρεια, να εξερευνήσουμε  και να απολαύσουμε  το ομώνυμο νησί. Ο Γιώργος επιστρέφει με το καγιάκ από το χωριό Nabukeru, πήγε να βρεί τον Sioni  που γνωρίσαμε χθές για να μας δώσει φρούτα.  Δυστυχώς αντί  για παπάγιες ή μπανάνες πήρε  μόνο δυο καρύδες, αλλά από το ολότελα κάτι είναι κι αυτό.. Ταξιδεύουμε πάνω από 3 εβδομάδες στα νησιά, φρούτα και λαχανικά μας  έχουν σχεδόν τελειώσει.

Διασχίζουμε το πέρασμα Tamusua και παίρνουμε πορεία βόρεια. Πλέουμε παράλληλα με την ακτή. Σταδιακά η φύση  αλλάζει, οι σκούροι απότομοι βράχοι χάνονται και το νησί απλώνεται σαν μια κυματιστή κορυφογραμμή από χαμηλούς λόφους σκεπασμένους με πράσινο γρασίδι, όμοιο βελούδο.

Στρίβουμε και πάμε προς τον νοτιότερο δυτικό κόλπο του νησιού. Με 2 -3 τακ πλησιάζουμε σε ένα σημείο που φαίνεται καθαρό από κοράλλια. Φουντάρουμε στα 8 μέτρα βάθος σε άμμο  σε νερά διάφανα, γαλανά.  Επιτέλους! Στα Φίτζι αγκυροβολούμε συνήθως στα 20 μέτρα βάθος. Και άντε να κολυμπήσεις σε τέτοιο βάθος

Ρίχνουμε δεύτερη άγκυρα για το swell και πάμε κολυμπώντας ως τον κοντινό ύφαλο. Είναι πολύ χαμηλή η παλλίρροια  (low tide) αυτή την ώρα και είναι αδύνατο να πλησιάσουμε την ακτή. Κολυμπάμε  ώρα πολλή, θαυμάζοντας τα κοράλλια και τα ψάρια.

Βραδιάζει. Το απογευματινό τραγούδι των πουλιών σταματά, μόνο ο βόμβος του ωκεανού ακούγεται. Η ησυχία διακόπτεται κάθε λίγο από έναν παφλασμό. Πλάφ!!

-” Κάτι πολύ μεγάλο πήδηξε τώρα!”, λέει ο Γιώργος γελώντας.

Παίρνω το ηλιακό φως, πάω στην πρύμνη και φωτίζω το νερό. Το θέαμα είναι απίστευτο, έχει μαζευτεί το νηπιαγωγείο της θάλασσας: αμέτρητα μικροσκοπικά μπλε ψάρια, δυο μωρά ψάρια τρομπέτα και ένα μωρό θαλάσσιο φίδι με άσπρες & μαύρες ρίγες, που κολυμπούν και χοροπηδούν μαγνητισμένα.  Σβήνω το φως. Για λίγα δευτερόλεπτα ο φωσφορισμός του πλαγκτόν κάνει την θάλασσα να μοιάζει με τον αποψινό, έναστρο ουρανό.

Πέφτουμε για ύπνο  στις 9μμ, ακριβώς στην ώρα του sailor’s midnight, επιτέλους νωρίς.

Πέμπτη 15, Απριλίου 2021

16°48’S 177°28 E – Navatutobe point

05:00 Σηκώνομαι από το κρεββάτι ξεκούραστη, χορτασμένη από ύπνο. Ανοίγω τα πορτάκια του cockpit  για να βγώ έξω και μένω έκθαμβη: ακριβως μπροστά μου  αντικρίζω τον Σταυρό του Νότου και τα δυο άστρα του (pointers) –  όλα υπέρλαμπρα  πάνω στον μαύρο, ολοκάθαρο ουρανό! Ετοιμάζω καφέ ελληνικό και βγαίνω έξω.  Λεπτό το λεπτό, ο ορίζοντας  γεμίζει χρώματα και φως. Εδώ κι εκεί ψάρια πηδούν  έξω από το νερό. Ζωή παντού.

07:00 Τώρα που η παλίρροια είναι στο πιο υψηλό σημείο, θα προσπαθήσουμε να περάσουμε πάνω από τα ρηχά του υφάλου, για  να βγούμε έξω στην παραλία. Ανεβαίνουμε στο καγιάκ και το Sup και φεύγουμε

Η στάθμη έχει ανέβει και περνάμε άνετα. Πλέουμε πάνω από τα κοράλλια. Κάτω από την σανίδα φαίνεται ολοκάθαρα ένας υγιής και ολοζώντανος ύφαλος.

t/sdcard/DCIM/100GOPRO/GOPR2213

Φτάνουμε στην ακτή  και περπατάμε στην λευκή, απάτητη   άμμο. Είμαστε μόνοι, εμείς το νησί και  ο ανοιχτός ωκεανός. Πέρα από τον ορίζοντα βρίσκονται  τα νησιά Vanuatu, ο επόμενος προορισμός  μας πριν να έρθει η πανδημία, πριν αλλάξει η ζωή όλων μας. Λαχταράμε την στιγμή που τα σύνορα θα ανοίξουν, που  θα ανοίξουμε πανιά για  τον επόμενο μακρινό ωκεάνειο διάπλου.  Ως τότε είμαστε εδώ και η αίσθηση  είναι  μοναδική.

΄Ένα ανεπαίσθητο κύμα φέρνει ένα κομμάτι από κοράλλι  δίπλα στο πόδι μου. Περπατάμε στην ακροθαλασσιά που είναι διάσπαρτη από όμορφα κοχύλια

Δυστυχώς κι εδώ,  σε αυτή την ονειρεμένη  παραλία, η ομορφιά  πληγώνεται από  σκουπίδια ένα σωρό.

Περνάμε ώρα  μαζεύοντας μπουκάλια, σαγιονάρες, καπάκια και μικρά κομματάκια πλαστικού, το πιο επικίνδυνο για τα θαλάσσια πλάσματα. Επιστρέφουμε στο Φιλίζι με το καγιάκ φορτωμένο όσο δεν πάει, κουρασμένοι μα και  πολύ ικανοποιημένοι

Τρώμε πολύ νόστιμο πρωινό, νόστιμο ψωμί που έφτιαξε ο Γώργος με ταχίνι  και μέλι. Μετά ανοίγω το laptop για να συνεχίσω με τους ελληνικούς υπότιτλους για την τελευταία ταινία μας  Lockdown in Paradise Fiji. Μεγάλος μπελάς η δουλειά γιατί το ιντερνέτ δεν είναι αρκετά δυνατό – αν και είμαι ευγνώμων  που υπάρχει ίντερνετ εδώ στην ερημιά.

12:00 -«Ξεκινάμε προετοιμασία  απόπλου», λέει ο Γιώργος.

Σηκώνομαι απρόθυμα, ζαλισμένη μετά από δυο ώρες στην οθόνη. Ανεβάζουμε τις σανίδες,  την άγκυρα και ξεκινάμε. Η πρόγνωση του καιρού λέει ότι ο  βορειο – ανατολικός άνεμος θα  δυναμώσει από απόψε το βράδυ. Εδώ δεν είμαστε  καλά προστατευμένοι. Προορισμός μας είναι το πιο βόρειο σημείο του νησιού Yasawa, στο χωριό Yasawa -i- Rara, το δυτικότερο χωριό σε ολόκληρη τη χώρα, το πιο μακρινό του δυτικού τομέα που έχουμε επισκεφτεί.

Ανοίγουμε  πανιά  και κάνουμε motor sailing γιατί ο άνεμος δεν είναι αρκετός. Ο Γιώργος ρίχνει και συρτή με το καλάμι. Εγώ ανταλλάσσω μηνύματα  με την Σωφρονία ή Adi Lavinia κατά κόσμον, την ντόπια, χριστιανή, ορθόδοξη γυναίκα που έχει πάει στην Ελλάδα και μιλά και λίγα Ελληνικά, και που ήταν ο πρώτος άνθρωπος που γνωρίσαμε την πρώτη ημέρα που φτάσαμε στα Φίτζι  – πόσο  τρελλό είναι όλο αυτό? Ο πατέρας της είναι ο αρχηγός του χωριού που θα επισκεφτούμε. Η Σωφρονία, γράφει  να μην τους προσφέρουμε kava γιατί δεν πίνουν, καλύτερα ένα ψάρι ή κάτι άλλο. Την ώρα που διαβάζω το μήνυμα στον Γιώργο  ακούγεται ο ήχος από την καστάνια του καλαμιού. Κρρρρρ

-«Ψάρι!», λέει και  αμέσως αφήνει λάσκα  λίγα μέτρα  πετονιά, για να μην κοπεί και το χάσουμε.

Σβήνω την μηχανή, μαζεύω την genoa και παίρνω πορεία πολύ σφιχτά όρτσα (κόντρα στον άνεμο) για να κόψουμε ταχύτητα. Ο Γιώργος ανεβάζει το ψάρι, είναι περίπου 2 kg και  μοιάζει με τόνο. Τυχερός ο αρχηγός, έρχεται το ψάρι του!

14:00 Παίρνουμε ξανά πορεία με πανιά και μηχανή. Ζεσταίνω φαγητό από χθες και καθόμαστε να φάμε. Στην δεύτερη μπουκιά,  νομίζω ότι  ακούω μαζί με  τον βόμβο της μηχανής, έναν ήχο  σαν νερό που τρέχει. Όταν τον ακούω ξανά, το λέω στον Γιώργο και κοιτάζω στο πλάι:  τρέχει νερό από την εξαγωγή της σεντίνας! Συναγερμός!

Ο καπετάνιος μου είναι ήδη κάτω και σηκώνει τα πανιόλα (ξύλινα καλύματα του πατώματος). Οι σεντίνες μας είναι γεμάτες νερό. Το δοκιμάζει κι είναι αλμυρό.

-«Μπάζουμε θάλασσα!»,  λέει. Ελέγχει τις βάνες που ευτυχώς φαίνονται εντάξει

-«Σβήσε την μηχανή!»

Ψάχνουμε με φρενήρη ρυθμό τα πάντα ώσπου βρίσκουμε την αιτία:  όταν λειτουργεί η μηχανή του σκάφους ένα σωληνάκι που φτάνει δίπλα στον άξονα, ρίχνει νερό σαν ανοιχτή βρύση. Σβήνουμε και σταματά να τρέχει. Το ακολουθούμε και βρίσκουμε πως φεύγει από την αντί – σιφονική βαλβίδα της εξάτμισης της μηχανής Yanmar.

Απέχουμε περίπου 3 ναυτικά μίλια από το χωριό και η πορεία είναι καθαρή από κινδύνους. Πλέουμε αργά με τα πανιά και συγχρόνως μαζεύουμε τα  νερά. Μετά από μια ώρα  φτάνουμε.

Μαζεύουμε την genoa και μόνο με την μαΐστρα φτάνουμε σε ένα σημείο κατάλληλο για αγκυροβολία,  στα 6 μ σε άμμο. Μαζεύουμε το πανί και ρίχνουμε άγκυρα λασκάροντας το βιτζιρέλλο του εργάτη, χωρίς  να ανάψουμε την μηχανή του σκάφους. Το μέρος είναι υπέροχο, μα είμαστε πολύ κουρασμένοι για  να βγούμε έξω, απόψε.

18:00 Τρώμε το μεσημεριανό για δείπνο. Ο Γιώργος τηλεφωνεί στον Στέφανο τον μηχανικό της Yanmar στο Καλαμάκι που μας δίνει οδηγίες και μας καθησυχάζει. Καλό είναι σύντομα να  αλλάξουμε την αντι – σιφoνική βαλβίδα με μια καινούργια. Είναι άλλωστε ήδη 20 ετών, όσο το Φιλίζι!

Κοιμόμαστε στις 8μμ, ξεροί.

Παρασκευή 16 Απριλίου, 2021

 16 ° 42’S. 177°34’E.    Yasawa – i – Rara village,  Yasawa island

06:00 Ξημερώνει μια καθαρή,  υπέροχη μέρα. Ο ήλιος ανατέλλει πίσω από τους χαμηλούς λόφους του νησιού, λόφους  χωρίς  δένδρα, σκεπασμένους με  πράσινο χορτάρι που θα θύμιζαν  τοπίο Ελβετίας,  αν δεν ήταν τα φοινικόδεντρα  κι η λευκή αμμουδιά, πιο κάτω στην  ακτή. Η  θάλασσα  ρυτιδιάζει και σκουραίνει. Ο άνεμος που περιμέναμε άρχισε.

11:00 Γεμίζουμε την αδιάβροχη τσάντα με προσφορές για το χωριό και την οικογένεια της Σωφρονίας, το ψάρι, αλεύρι, νούντλς, ζάχαρη, γυάλινους βόλους, μια μπάλα, πολλά γλειφιτζούρια. Βγαίνουμε έξω με το kayak και το SUP.

Στην ακτή, μας υποδέχονται δυο γυναίκες και 3 – 4 μικρά παιδιά. Δίνουμε γλειφιτζούρια  και  την μπάλα στα μικρά κι αυτά χοροπηδάνε από την χαρά τους.

Ακολουθώντας τις οδηγίες  φτάνουμε στο σπίτι «με την κόκκινη στέγη». Το σπίτι  είναι πολύ μεγάλο και μοιάζει να είναι χτισμένο από μπετόν –  κάτι πολύ σπάνιο. Εμφανώς είναι  σπίτι  αρχηγού.

-“Lako mai!”, έλα εδώ, μας φωνάζει μια γυναίκα, είναι η μητέρα της φίλης μας. Μας υποδέχεται εγκάρδια,  έξω από την κουζίνα του σπιτιού της. Η κουζίνα στα χωριά των Φίτζι  βρίσκεται πάντα σε ξεχωριστό οίκημα, έξω αλλά κοντά στο κυρίως σπίτι.

Η μητέρα  Leweni είναι μαζί με  μια εξαδέλφη, μερικά παιδιά περίπου  δέκα ετών και τον εγγονό της Μελέτιο (!), τον μεγάλο γιο της Σωφρονίας, που βαφτίστηκε χριστιανός ορθόδοξος στo νησί της Ρόδου, στην Ελλάδα! Τρελλά ακούγονται όλα αυτά, ειδικά  αν σκεφτεί κανείς ότι οι πιο πολλοί σε αυτά τα νησιά δεν έχουν πάει ουτε καν στην πρωτεύουσα της χώρας τους.

Καθόμαστε στη σκιά ενός μεγάλου δέντρου,  σε μια  ξύλινη εξέδρα που χρησιμεύει σαν  χώρος φαγητού, συγκέντρωσης  και ξεκούρασης. Έρχεται μια γυναίκα ακόμα, εξαδέρφη κι αυτή.

Στην περιοχή αυτή του χωριού όλοι είναι  συγγενείς, εδώ είναι η «γη της οικογένειας», της φατρίας τους.  Κουβεντιάζουμε.  Η Leweni και οι εξαδέρφες  μας μαθαίνουν  φράσεις στην  γλώσσα τους.«iko lako mai Kirisi = εσύ έρχεσαι από την Ελλάδα»  Αu lako mai Kirisi = Έρχομαι από την Ελλάδα «Au na yacaqu ko Katerina = Εγώ ονομάζομαι Κατερίνα»

Ώστε Κιρίσι λένε εδώ την  Ελλάδα. Κι εμείς την  χώρα τους την λέμε Φίτζι, ενώ οι ίδιοι την ονομάζουν Βίτι (Viti), από όπου και  το όνομα του νησιού Viti Levu, που σημαίνει μεγάλο Φίτζι.  Δίνουμε στα αγόρια  γλειφιτζούρια λέγοντας τους όπως πάντα   «να μην πετάξετε το πλαστικό κάτω αλλά στα σκουπίδια», αν και  φοβάμαι ότι αυτό ακριβώς θα κάνουν. Δίνουμε τους γυάλινους βόλους στον Μελέτιο κι αυτός  μοιράζει τους βόλους στους φίλους του, παίρνουν από 8 ο καθένας. Πόσο υπέροχο που τα παιδιά αυτής της χώρας  μοιράζονται τα πάντα μεταξύ τους.

Τέσσερα από τα αγόρια, οι Μελέτιος, Kitoa, Nepori & Imosi, μας συνοδεύουν για να μας δείξουν το χωριό. Το έδαφος είναι σκεπασμένο με παχύ χορτάρι, τόσο παχύ που το περπάτημα είναι κουραστικό. Στέκομαι για να βγάλω ένα μικρό αγκάθι (piko – piko), που κόλλησε στην σαγιονάρα μου

-«Ελάτε  από τον δρόμο», λένε τα παιδιά.  «Δρόμος» είναι ένα μονοπάτι πατημένο στο γρασίδι .  Κάνει φοβερή ζέστη και ο ήλιος καίει τα πρόσωπα μας αφού καπέλο απαγορεύετιαι να φοράει κανείς μέσα στα χωριά. Το έθιμο των Φίτζι δεν επιτρέπει  καπέλο ή άλλο σκέπασμα του κεφαλιού θεωρείται  προσβολή προς τον αρχηγό!

Τα αγόρια μας δείχνουν τα αξιοθέατα του χωριού, τα ερείπια του μνημείου των πεσόντων (?!),  μια  εκκλησία που καταστράφηκε ολοσχερώς από τον κυκλώνα Yasa, τον Δεκέμβριο 2020, τις κατσίκες, την σπηλιά με τα γουρούνια δίπλα στην θάλασσα και φυσικά Την Παραλία, ίσως  την ομορφότερη που έχουμε δει σε ολόκληρη τη χώρα.

Καθόμαστε κάτω από τα φοινικόδεντρα της ακτής,  να μας συνεφέρει η δροσιά από την σκιά των δέντρων και  ο άνεμος του ωκεανού. Κουβεντιάζουμε. Τα παιδιά  πηγαίνουν σχολείο στο άλλο χωριό, λένε ότι κάνουν δυο ώρες να φτάσουν και δυο για να γυρίσουν, με βάρκα και με τα πόδια.

Ήταν εδώ στον κυκλώνα Yasa και φοβήθηκαν  πάρα πολύ. Η καταιγίδα διήρκεσε μια ολόκληρη μέρα και όλοι βρήκαν καταφύγιο στο σπίτι του αρχηγού. Δεν θυμούνται ξανά τόσο δυνατό κυκλώνα, λένε, κι εγώ σκέφτομαι τι  φρίκη έζησαν κι  ευτυχώς που  ο Yasa πέρασε πολλά μίλια μακριά από εδώ γιατί  τόσα νησιά σαν το  Yadua  που  βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα ισοπεδώθηκαν εντελώς.  Και  ευτυχώς  που δεν ήρθε στην Vuda marina, όπως ήταν η αρχική πρόβλεψη και γλυτώσαμε  κι εμείς από την  απόλυτη καταστροφή.

Ένα κύμα σπάζει με δύναμη, το χρώμα της θάλασσας έντονο τυρκουάζ και η ομορφιά μου  κόβει πραγματικά την ανάσα. Περπατάω για λίγο στην λευκή άμμο, δίπλα στους μεγάλους μαύρους βράχους. Μαζεύω δυο φανταστικά κοχύλια, υπάρχουν τόσα πολλά.  Μα κι εδώ δυστυχώς,  πολλά τα σκουπίδια, κυρίως σακούλες από γαριδάκια και τσιπς και κουρέλια. Κρατιέμαι να μην αρχίσω να καθαρίζω. Εδώ είναι χωριό.

Συνεχίζουμε τη βόλτα. Μια ηλικιωμένη γυναίκα μας φωνάζει από το σπίτι της. Πάμε κοντά της και κουβεντιάζουμε. Κάτω στο πάτωμα του σπιτιού είναι μια μεγάλη στοίβα από ξερά φύλλα.

-«Είναι φύλλα πάντανους. Πλέκω χαλιά (floor mat) με αυτά και τα  πουλάω στη χώρα¨, εξηγεί. Τα χειροποίητα πλεκτά χαλιά από pandanus ονομάζονται ίμμπε (ibe) και  τα στρώνουν όλοι στα πατώματα των σπιτιών τους ή όπου αλλού κάθονται ή ξεκουράζονται.  Στην γωνιά είναι ένα ωραίο καλάθι. Θα μας ήταν χρήσιμο για να βάζουμε  φρούτα. Είναι φτιαγμένο από φύλλα κοκκοφοίνικα όπως όλα τα καλάθια και οι βεντάλιες, εξηγεί η γυναίκα και μας το πουλά με χαρά για δέκα δολάρια του Φίτζι.

Ο Μελέτιος μας οδηγεί λίγο πιο πέρα σε ένα σπίτι

-«Εδώ μένει η αδερφή – ξαδέρφη (δηλαδή πρώτη εξαδέρφη)  της μαμάς μου κι έχει μωρό!», λέει ο μικρός.

Η όμορφη νέα γυναίκα ονομάζεται Sera και  μας προσκαλεί στο σπίτι. Το μωρό  είναι ένα κοριτσάκι τριών μηνών που ονομάζεται Sulu, όμως  «όλοι την φωνάζουν Lady». Η μικρή Sulu με κοιτάζει για λίγο απορημένα και μετά χαμογελά. Είμαι η πρώτη λευκή γυναίκα που βλέπει, κι ευτυχώς δεν με φοβήθηκε όπως το άλλο μωρό στο  χωριό Yalobi (Wayaisland) που μόλις με έβλεπε, άρχιζε να κλαίει γοερά. Τα παιδιά δείχνουν να αγαπούν πολύ το μωρό και την Sera.

 Μας  λέει ότι δουλεύει εθελοντικά σαν νηπιαγωγός του χωριού, με αμοιβή τις όποιες δωρεές από τους κατοίκους.  Το σπίτι της είναι μικρό, καθαρό και  χαρούμενο. Ο άνδρας  έχει πάει μαζί με τον γιο τους σε άλλο νησί  για αγώνες ράγκμπι. Η Σέρα μας  εξηγεί τα έθιμα,   παλιά έμενε κοντά στο σπίτι του αρχηγού μα όταν παντρεύτηκε, ήρθαν  με τον άνδρα της  να μείνουν εδώ, σε αυτή την  περιοχή  του χωριού, που είναι  γη της δικής του οικογένειας. Η μικρή Σούλου σιγοκλαίει. Η Σέρα της δίνει το στήθος της και το μωρό αρχίζει να θηλάζει.

Ο Γιώργος περιεργάζεται  το σύστημα ηλιακής φόρτισης  με την AGM μπαταρία – σύστημα που  έχει εγκαταστήσει το κράτος  στα σπίτια των μακρινών νησιών.

-«Δυστυχώς έχει χαλάσει. Εδώ και έναν μήνα, μόλις σκοτεινιάζει δεν έχουμε φως», λέει η Σέρα. Έχουμε ασχοληθεί πολύ με το θέμα της ενέργειας, τους τελευταίους μήνες. Ανανεώσαμε όλο το σύστημα ηλιακών στο Φιλίζι που είχε. Ο Γιώργος  ψάχνει μήπως βρει κάποιο εμφανές πρόβλημα κι ανοίγει το κουτί.

-«Η μπαταρία είναι πολύ ζεστή. Καλύτερα να κατεβάσουμε τους διακόπτες  για να σβήσει», λέει. Η Σέρα  συμφωνεί. Είναι επικίνδυνο να ζεσταίνεται η μπαταρία. Βγάζουμε φωτογραφία το σύστημα έτσι ώστε όταν επιστρέψουμε στην μαρίνα να το συζητήσουμε με τον ειδήμονα Heinze (sy Nok). Αν και το πιθανότερο είναι ότι η μπαταρία έχει χαλάσει.

Σκεφτόμαστε  πόσο δύσκολα θα  είναι  κάθε βράδυ στο σκοτάδι  με ένα  μωρό, αποφασίζουμε  να της  χαρίσουμε ένα από τα  ηλιακά μας  φώτα

-«Θα σου το φέρουμε σήμερα το απόγευμα». Τα μάτια της γυαλίζουν. Χαμογελά, μας ευχαριστεί και  μετά κάτι λέει στα παιδιά που αμέσως  φεύγουν.  Κάνει πολλή ζέστη, βγαίνουμε έξω και καθόμαστε κάτω από  την δροσερή σκιά των δέντρων και την αύρα της θάλασσας που λάμπει κάτω από το φως του ήλιου.  Τα παιδιά  επιστρέφουν κρατώντας καρύδες ωραία καθαρισμένες για να τις πιούμε και για να πάρουμε μαζί μας.

-«Πάρτε και μια κολοκύθα κι ένα γιαμ! Το χωράφι μας είναι γεμάτο!

Στο μεταξύ έχουν μαζευτεί γύρω ένα σωρό παιδιά. Ξεκινάμε να πάμε στο σπίτι της  Leweni και τα παιδιά μας ακολουθούν, ομάδα ολόκληρη. Αρχίζω να τραγουδάω, έναν φιτζιανό ύμνο που μας αρέσει πολύ  νε τα ελάχιστα φιτζιανά μου Δόλα δόλα ντινντί (Colacola didi). Τα παιδιά αρχίζουν να τραγουδούν όλα μαζί. Φτάνουμε στο σπίτι και μας λένε ακόμη 3-4 τραγούδια, γελώντας και κάνοντας αστεία.

Θα συνέχιζαν αλλά η Leweni λέει οτι ο άνδρας  γύρισε από την συνάντηση των αρχηγών στο διπλανό νησί και περιμένει να μας γνωρίσει

Έτσι συναντιόμαστε με τον  αρχηγός Raju Asa Eli.

17:00 Φοράμε μαγιώ, παίρνουμε μάσκες  και  βατραχοπέδιλα κι ανεβαίνουμε στις σανίδες. Τα όμορφα καλαμάρια που έχουν μαζευτεί γύρω από το Φιλίζι – συνηθισμένο θέαμα – τρομάζουν και το νερό γεμίζει μελάνι! Κωπηλατούμε  ως την ακτή  πέρα από το χωριό, εκεί που είναι μια προβλήτα. Μας είπαν ότι εκεί θα δούμε ωραία κοράλλια. Ο αέρας έχει πέσει, ο ήλιος ετοιμάζεται να δύσει και η κωπηλασία είναι απολαυστική.

Πάμε στην προβλήτα για να δέσουμε τις σανίδες κι αμέσως τα δεκάδες μαύρα  καβούρια που είναι πάνω στα σκαλιά, τρέχουν για να κρυφτούν.

-«Τεράστια προβλήτα. Και πολύ γερή κατασκευή από ανοξείδωτο και μπετόν. Φαίνεται θα ερχόταν το κρουαζιερόπλοιο εδώ»

-«Φαντάσου πόσο γερή που άντεξε τον κυκλώνα!”

Κολυμπάμε στα ρηχά του υφάλου. Πολλά από τα κοράλλια έχουν γίνει κομμάτια. Αμέτρητα ψάρια κολυμπούν γύρω, ανάμεσα τους κι ένα που δεν το έχουμε ξαναδεί. Αργότερα, βρίσκουμε στο ειδικό βιβλίο μας ότι ονομάζεται black lipbutterflyfish (ψάρι πεταλούδα).

Ένας καρχαρίας με λευκή άκρη στο πτερύγιο (white- tip shark) κολυμπά λίγο πιο πέρα. Πλησιάζει,  μας περιεργάζεται  για λίγο και απομακρύνεται ξανά. Κολυμπάμε πίσω, ας μην προκαλούμε την τύχη μας. Ο  ήλιος ετοιμάζεται να δύσει οπότε  αρχίζει το «shark hour».

Σάββατο 17 Απριλίου, 2021

09:00 Βγαίνουμε στην παραλία κωπηλατώντας, ο αρχηγός και η γυναίκα του μας έχουν καλέσει για πρωινό. Τρώμε όλοι μαζί καθισμένοι στην ξύλινη εξέδρα κάτω από το δένδρο.

Το πρωινό  είναι ρότι  (ινδική πίτα από αλεύρι που μοιάζει με κρέπα) μαζί με φρέσκο γάλα καρύδας. Πίνουμε τσάι από φύλλο λεμονιάς, που μας αρέσει πάρα πολύ.

Τους  ρωτάμε για  την προβλήτα.

-«Το κρουαζιερόπλοιο ερχόταν συχνά και οι επιβάτες δυσκολεύονταν να βγουν στην ακτή. Όμως, κάναμε αίτημα στην κυβέρνηση  και μας  την έφτιαξε» απαντά ο Ράτου με καμάρι.

-«Και γιατί την φτιάξατε τόσο μακριά?»

-«Η προβλήτα ήταν ακριβώς εδώ, μπροστά στο χωριό. Τα κύματα του κυκλώνα την πήγαν εκεί κάτω», απαντά κι εμείς μένουμε με το στόμα ανοιχτό!

Ο Ράτου αγαπάει πολύ  το ψάρεμα και του φέραμε δώρο ένα ωραίο δόλωμα για την συρτή του.   Στην Leweni χαρίσαμε γυαλιά διαβάσματος που δεν είχε  και αρωματικό σαπούνι για τα χέρια. Δίνουμε στον Μελέτιο ακόμη ένα πακέτο βόλους για να μοιράσει και  στα υπόλοιπα παιδιά  που δεν πήραν χθες. Τους αποχαιρετούμε . Σήμερα πρέπει να φύγουμε, ο άνεμος βοηθά για να  πάμε  νότια. Έχω ένα ραντεβού με γιατρό στην Lautoka  την Τρίτη και είμαι ανήσυχη.

Βρίσκουμε  την Σέρα καθισμένη πάνω σε μια εξέδρα μαζί με τους δικούς της, κοντά στο σπίτι της. Δίνουμε τις μπαταρίες που μας ζήτησε και ένα ζευγάρι σκουλαρίκια.  Στις γυναίκες μοιράζουμε τα υπόλοιπα αρωματικά σαπούνια- τί χαρά! – και  φεύγουμε  για το Φιλίζι με ένα υπέροχο, μεγάλο κοχύλι ναυτίλο!

Αποπλέουμε βάζοντας μηχανή ελάχιστη, τόσο όσο για να σηκώσουμε την άγκυρα με τον εργάτη (windlass). Ο άνεμος έπεσε ξανά και πλέουμε πολύ αργά.  Τρεις ώρες αργότερα φτάνουμε στον νότιο κόλπο και ρίχνουμε άγκυρα. Θα μείνουμε εδώ, αύριο νωρίς το πρωί θα πάμε ως την Waya και την Δευτέρα θα κάνουμε το πέρασμα ως  στην Vuda marina.

Κολυμπάμε στον  ύφαλο,  είναι πραγματικά υπέροχα εδώ. Εντοπίζουμε ένα όμορφο κοχύλι giant clam. Ψάχνουμε γύρω μήπως βρούμε ακόμη ένα για να τα φέρουμε κοντά, έχουμε μάθει  ότι πρέπει να είναι δίπλα δίπλα  τα κοχύλια για να  μπορέσουν να αναπαραχθούν.

Δεν καταφέρνουμε να βρούμε δεύτερο κοχύλι όμως  εντοπίζουμε δυο ψάρια, semicircle angelfish  το ένα έφηβο και το άλλο ενήλικο. Πανέμορφα! Και το σπουδαίο είναι ότι είναι περίεργα να μας γνωρίσουν όσο κι εμείς αυτά.  Οπότε, στέκονται για να τα φωτογραφήσουμε!

19:00 Μιλάω με τον γιατρό μου στην Αθήνα και με καθησυχάζει. Άδικα φοβήθηκα, λέει. Παίρνω ανάσα βαθιά.  Στα δυτικά τα σύννεφα μοιάζουν σαν να πήραν φωτιά. Στα ανατολικά, πίσω από την κορυφογραμμή του νησιού, ο ολοκάθαρος ουρανός  φωτίζεται κάθε λίγο  από αστραπές.

Δεν λέμε «καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται» ? Ψάχνουμε στο ίντερνετ  – έχουμε σήμα 3G εδώ – και βρίσκουμε την απάντηση. Λεπτά σχεδόν διάφανα νέφη που βρίσκονται σε υψηλά στρώματα της ατμόσφαιρας και ονομάζονται θυσσανοστρώματα (cirrostratus), μπορούν να μεταφέρουν το φως μιας αστραπής ακόμη και 50 μίλια μακριά. Καταπληκτικό!

20:00 Σβήνουμε όλα τα φώτα, μαζεύουμε το bimini (τέντα). Το φως των άστρων είναι απίστευτα δυνατό. Ο αστερισμός Ωρίων μεσουρανεί. Δίπλα του το μικρούλι, νέο φεγγάρι ζωγραφίζει ένα ποτάμι ασημί πάνω στην θάλασσα. Αποφασίζουμε να μην επιστρέψουμε στην μαρίνα ακόμη, ο καιρός είναι  τέλειος και τα νησιά Yasawa  μας έχουν γοητεύσει. Παίζω την κιθάρα μου και τραγουδάω. Ο λατρεμένος μοναδικός μου ακροατής απολαμβάνει και χειροκροτεί.

Δευτέρα 19 Απριλίου 2021

16°48’S 177°28 E- Navatutobe point

05:30  Ακόμη ένα ξύπνημα σε αυτό το μαγικό νησί.  Ετοιμάζω δυο φλυτζάνια καφέ.

Ο Γιώργος βγαίνει στο cockpit.

-«Υπάρχουν άσχημα νέα. Βρέθηκε κρούσμα Covid19, μια γυναίκα που φαίνεται να είχε συμπτώματα για μέρες αλλά κυκλοφορούσε και είχε επαφές με πολύ κόσμο.

Επιβλήθηκε 24 ώρες απαγόρευση κυκλοφορίας. Όλη η περιοχή  γύρω από την Vuda μαρίνα,  Lautoka και Nadi πάνε  για Lockdown.

Ακούω τα νέα  κι ανατριχιάζω.

Απίστευτο! Πριν  από λίγες μέρες η κυβέρνηση πανηγύριζε επειδή  πέρασαν  362 ημέρες χωρίς νέο κρούσμα στην χώρα.

Και τώρα υπάρχει  super spreader!

Αν είχαμε γυρίσει  θα ήμασταν αποκλεισμένοι στο λιμάνι.  Πρέπει να βρούμε τρόφιμα,  προμήθειες  και   να μείνουμε στα Yasawa