19/8/23   Banda Neira –  Hoga, Wakatobi 380 NM

Το Φιλίζι αρμενίζει στην Banda Sea. Απολαμβάνουμε τον αναπάντεχα υπέροχο καιρό της Ινδονησίας, τον καθαρό ουρανό, τον ωραίο άνεμο, χωρίς  βροχή – φέτος το dry season είναι πιο έντονο, λόγω του ENSO (El Niño). Επειδή οι αποστάσεις είναι μεγάλες, για να  προλάβουμε  τα σκάφη του στόλου S2I, αναγκαζόμαστε να παρακάμψουμε κάποιους από τους προορισμούς (Ambon, Buru, Sula) κι έχουμε βάλει πορεία το Wakatobi, το μεγαλύτερο θαλάσσιο πάρκο της Ινδονησίας και συγκεκριμένα το μικρό νησί  Hoga, περίπου 380 ναυτικά μίλια ταξίδι. Το Φιλίζι διανύει περίπου 140 ΝΜ σε κάθε ημέρα ωκεάνιου περάσματος. Υπολογίζουμε να  φτάσουμε σε  τρία εικοσιτετράωρα, περίπου.

18.30 Ο ήλιος δύει πίσω από χρυσά σύννεφα, μόνη συντροφιά μας το μικρό  φεγγάρι που λάμπει  χαμηλά στον ορίζοντα.

19.30 Μόλις χάνεται το φεγγάρι και σκοτεινιάζει ο ουρανός γίνεται κάτι τρομακτικό: η θάλασσα, η ατμόσφαιρα, τα πάντα μοιάζει να  έχουν καλυφθεί από ένα λευκό πέπλο. Πλέουμε στα τυφλά  σαν μέσα σε πυκνή ομίχλη!  Θυμάμαι τότε οτι μας είχαν περιγράψει κάτι παρόμοιο  οι Νεοζηλανδοί φίλοι του sy Ora.   Μετά από δυο – τρεις ώρες η ατμόσφαιρα καθαρίζει. Ευτυχώς δεν υπάρχουν δίχτυα και FAD εδώ στα ανοιχτά…

Κυριακή 20 Αυγούστου

09.00 Μόλις συνδέουμε το Starlink για να πάρουμε δελτίο καιρού,  το ρολόι στα κινητά  μας πάει μια ώρα πίσω.  Έχουμε μόνο πέντε ώρες διαφορά, μπροστά από  την Αθήνα!   Στην Ταϊτή είμασταν δεκατρείς ώρες πίσω, στα Φίτζι 10 ώρες μπροστά.

Εκτός από το παράξενο φαινόμενο που κρατά μερικές ώρες κάθε βράδυ, το ταξίδι συνεχίζεται χωρίς εξάρσεις, με στρωτή, γρήγορη ιστιοπλοΐα.  Τόσο γρήγορη, που αναγκαζόμαστε να μειώσουμε την  ιστιοφορία, για να καθυστερήσουμε την άφιξη  στo Hoga.  Θα ήταν επικίνδυνο   να πλησιάσουμε στους υφάλους του νησιού, πριν ανέβει ψηλά ο ήλιος ώστε να έχουμε καλή ορατότητα.

Τρίτη 22 Αυγούστου

 08° 28’S. 123º 45/ E. Hoga island, Wakatobi

05.00 Ο Γιώργος πάει στην πλώρη να ελευθερώσει το μπλοκαρισμένο σχοινί του furling της τζένοας όταν ξαφνικά βγάζει μια κραυγή!

-«Φρίκη! Έχουμε ένα  boobie (μπούφος) στην πλώρη, νομίζω οτι είναι ψόφιο», λέει.

Πάω μπροστά. Το καημένο πουλί κείτεται ανάσκελα, το γαλάζιο ράμφος του ακίνητο, τα κόκκινα πόδια του κρέμονται άψυχα.

-«Ίσως πέθανε από εξάντληση…», λέει ο καπετάνιος μου και το σπρώχνει να πέσει στη θάλασσα. Καημένο μπούμπι!

08.30 Με ουρανό καθαρό, ηλιοφάνεια και ορατότητα τέλεια,  διασχίζουμε το πέρασμα του υφάλου και κατευθυνόμαστε στο ΒΑ άκρο του νησιού, στο  αγκυροβόλιο που σχηματίζεται από  τα νησιά   Hoga,  Kaledupa και τους τεράστιους κοραλλιογενείς υφάλους που τα περιβάλλουν. Στο σημείο βρίσκονται ήδη  αγκυροβολημένα μερικά από τα σκάφη του ράλλυ. Φουντάρουμε στα 15 μέτρα βάθος. Φυσάει, η θάλασσα έχει κυματώσει και κουνάμε αρκετά.  Παραδίπλα   είναι φουνταρισμένο το sy Spray, των Karl-Axel  & Elisabet, Σουηδών θαλασσοπόρων που γνωρίσαμε πέρισυ στο Vanuatu.  Μετά από λίγο, έρχονται με τη βάρκα για να μας δουν. Μας μιλούν για το φρικτό ατύχημα που  έγινε στο, επίσης Σουηδικό, sy Lupan κατά το πέρασμα από Thursday island προς Ινδονησία.

-“Έκανε βάρδια η Ulla και ίσως ήταν μισοκοιμισμένη, όταν ξαφνικά ο αυτόματος πιλότος αποσυνδέθηκε. Το σκάφος γύρισε  απότομα κι εκείνη τέντωσε ενστικτωδώς  το χέρι της για  να πατήσει  το κουμπί. Τη στιγμή  εκείνη το  σκάφος έκανε accidental jybe με αποτέλεσμα  να πιαστεί  το  χέρι της  ανάμεσα στο τιμόνι και τη σκότα  της μαΐστρας. Το αποτέλεσμα τραγικό,  βγήκε ο ώμος της,  το χέρι της έσπασε  στο μπράτσο και στον καρπό  και το πόδι  της έσπασε στο ισχύο!! Ο  Pelle , την βρήκε αιμόφυρτη και το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι να της δώσει μορφίνη, φοβόταν να την μετακινήσει. Κάλεσε βοήθεια μα το ναυαγοσωστικό δεν κατάφερε να τους εντοπίσει. Μετά από 8-10 ώρες ταξίδι έφτασαν στο Tual και  την μετέφεραν στο νοσοκομείο, όπου  χειρουργήθηκε. Αυτή την ώρα έχει επιστρέψει στην Σουηδία  ενώ ο Pelle βρίσκεται στο Debut προσπαθώντας να διαχειριστεί την κατάσταση”, μας εξηγεί η Lisbet. Αυτό το ατύχημα μας έχει τρομάξει, μας θύμισε πόσο  ευάλωτοι είμαστε, πόσο εύκολα, από τη μια στιγμή στην άλλη, μπορεί έρθει καταστροφή.

Λίγο πριν τη δύση του ήλιου, κατεβάζουμε τη βάρκα και βγαίνουμε στην παραλία για sundowners μαζί με τους  ιστιοπλόους του  S2I:

1.   sy Manevai Catherine & Eric France
2.   sy Marco Polo, Ronnie & Jeffry Australia
3.   sy 9 Lives Jane & Mark Australia
4.   sy Nutshell Wendy & Magnus Sweden/Australia
5. sy Spray, Elisabeth & Karl- Axel

και οι φίλοι του  sy Ora Karen & Craig New Zealand που δεν συμμετέχουν στο ράλλυ.

23  Αυγούστου 2023

Ανήσυχη και φυσερή η νύχτα, αλλά  και το πρωινό δεν είναι καλύτερο. Ο ουρανός συννεφιασμένος, ο νοτιοανατολικός   αληγής άνεμος της εποχής φυσάει δυνατά και  το Φιλίζι κουνάει σα να ταξιδεύουμε. Όταν όμως  βγαίνει ο ήλιος, τα ρηχά νερά του υφάλου λάμπουν τυρκουάζ  και  η αμμουδιά απλώνεται σαν χρυσή κορδέλα γύρω από το καταπράσινο μικρό νησί.

Φοράμε τον εξοπλισμό μας και  πάμε με τη βάρκα  για snorkeling στον ύφαλο. Μόλις στρίβουμε   τον  κάβο,  το νησί κόβει τον άνεμο οπότε  πλέουμε σε μια γαλήνια, ρηχή και διαυγή θάλασσα. Πέφτουμε στο νερό και κάνουμε «drift snorkeling», δηλαδή αφήνουμε το ρεύμα να μας παρασύρει,   κρατώντας  τη βάρκα από το σχοινί της. Ο ύφαλος είναι υπέροχος, τα ψάρια είναι πραγματικά αμέτρητα – δεν  έχουμε ξαναδεί ποτέ τέτοιο θέαμα! Πλέουμε στην άκρη του υφάλου, παρατηρώντας τα υγιή, πολύχρωμα  κοράλια, τα ψάρια και τα πανέμορφα tridacna clams.

13.00 Οι θαλασσοπόροι του S2I έχουν κανονίσει  φαγητό  στο Dive Resort. Βγαίνουμε στην ακτή από  μια πολύ μακριά προβλήτα. Είναι   low-tide αυτή την ώρα, η στάθμη της θάλασσας έχει κατέβει πολύ, τα  σμαραγδένια  νερά ίσα που καλύπτουν τα πολύχρωμα κοράλλια.

Στην επιφάνεια της θάλασσας επιπλέουν πλαστικά μπουκάλια, καπάκια, σαγιονάρες, σακούλες  και η  παραλία με την χρυσή άμμο είναι καλυμμένη  εντελώς από  αμέτρητα σκουπίδια. Τραγικό! Χανόμαστε μέσα στην ερημιά μα τελικά καταφέρνουμε κι εντοπίζουμε την ομάδα, σε μια σκιερή εξέδρα, δίπλα στην θάλασσα.

Το φαγητό είναι απλό και νόστιμο, φρέσκα ψητά  ψάρια, πατάτες τηγανητές, σαλάτα ντομάτα και παπάγια. Η γυναίκα που ετοίμασε το φαγητό και η οικογένεια της είναι οι μόνοι εργαζόμενοι που έχουν απομείνει, το  Dive Resort,  έκλεισε  το 2020, λόγω της  Πανδημίας.

24 Αυγούστου 2023 – Bajau tribe – η Φυλή Μπάτζο

09.30 Δυνατός ο άνεμος για ακόμη μια νύχτα, ανήσυχος ο ύπνος μας. Κάθομαι στο κόκπιτ και παρατηρώ   τρεις  παμπάλαιες, μακριές ξύλινες βάρκες που πλησιάζουν γοργά με φουσκωμένα τα  μικρά, μπλέ ιστία τους, που μοιάζουν πλαστικά. Πριν από  δυο ώρες οι βάρκες έκαναν την αντίθετη διαδρομή, κωπηλατώντας με κόπο κόντρα στον καιρό.

Η μια από τις βάρκες πλησιάζει το Φιλίζι, ο μικρόσωμος ηλικιωμένος άνδρας μας κάνει νεύμα και δείχνει ένα κουβά γεμάτο με  παράξενες ριγέ ασπρόμαυρες γαρίδες. Στην άλλη άκρη της βάρκας, μια γυναίκα πολύ γριά, τυλιγμένη με πολύχρωμη μαντήλα, μας δείχνει ένα καλάθι με μικρά ψάρια. Ο Γιώργος με κοιτάζει ερωτηματικά, και του γνέφω οτι δεν θέλουμε τίποτα. Τους κάνουμε νόημα να περιμένουν, πάμε μέσα, βρίσκουμε δυο χρήσιμα δώρα, ένα ψαλίδι ραπτικής κι ένα κομμάτι σχοινί, τους τα προσφέρουμε, και μάλλον  χάρηκαν πολύ. Ο γέρος σηκώνει το πανί και η βάρκα ξεκινά με κατεύθυνση απέναντι,  προς το νησί  Kaledupa. Εκεί βρίσκεται ένα από τα πολλά  χωριά της Ινδονησίας όπου κατοικεί η φυλή  Bajau,  οι sea Gypsies. Χθες επισκέφτηκε τους  φίλους του sy Ora ένας από αυτούς, ο Kudang,  πρώην dive master στο resort, και  τους προσκάλεσε  να πάνε στο χωριό, Κανονίσαμε να πάμε σήμερα  μαζί.

Οι Ora  έρχονται και ξεκινάμε. Ο άνεμος δεν έχει κοπάσει και γινόμαστε μούσκεμα όσο διασχίζουμε το  θαλάσσιο πέρασμα κόντρα στο κύμα. Για να γλιτώσουμε απόσταση και ταλαιπωρία,  επιχειρούμε να πάμε ευθεία, αποτυχημένη ιδέα γιατί  κολλάμε στα ρηχά κι αναγκαζόμαστε να κατέβουμε από τις βάρκες και να τις τραβήξουμε με τα χέρια – χάλια αίσθηση γιατί ο βυθός  βουλιάζει σαν λάσπη.

Μετά από ώρα καταφέρνουμε να φτάσουμε. Το   χωριό   αποτελείται από πάρα πολλά, λεπτεπίλεπτα σπίτια χτισμένα σε πασσάλους που απλώνονται σε  μεγάλη έκταση  πάνω από τον τεράστιο, ρηχό ύφαλο. Μακριά καλώδια ηλεκτρισμού φέρνουν ρεύμα από το νησί Caledupa. Πλέουμε αργά, δίπλα μας περνούν ντόπιοι πάνω σε μακριές ξύλινες βάρκες και καγιάκ.  Οι κάτοικοι μας χαιρετούν με hello mister και salamat pagi (καλημέρα). Πλησιάζοντας την άκρη του  χωριού ακούμε αγγλικά, ένας  νέος άνδρας μας  χαιρετά.

-“Είναι ο Kudang!”, λέει η Karen. Ο Kudang, ένας καλοφτιαγμένος και μικροκαμωμένος  άνδρας γύρω στα 35, μας προσκαλεί να ανέβουμε σπίτι του. Σκαρφαλώνουμε  από μια  πρόχειρη σκάλα  από bamboo και σχοινιά κι ανεβαίνουμε πάνω σε  μια στενή γέφυρα με σκελετό από μπετό σκεπασμένη με παλιές σανίδες, που χρησιμεύει σαν γέφυρα που  συνδέει τα σπίτια μεταξύ τους. Στη βεράντα του  διπλανού σπιτιού τρεις  γυναίκες καθαρίζουν ένα βουνό από παράξενα όστρακα και  τα μαγειρεύουν  σε ένα μεγάλο τσουκάλι.

-«Καλωσήρθατε στο Sampela, το  χωριό μας. Ελάτε, περάστε στο σπίτι μας!», λέει ο Kudang

Διστάζω να πατήσω στις  στενές,  μακριές σανίδες  που συνδέουν το σπίτι  με τον διάδρομο. Τις διασχίζω προσπαθώντας να κρατήσω ισορροπία, νιώθοντας σαν ναύτης καταδικασμένος για ανταρσία.

Το σπίτι τους βρίσκεται στην άκρη του χωριού κι αποτελείται από  μια  σκεπαστή βεράντα και  κάποια δωμάτια, πίσω. Καθόμαστε όλοι κάτω, οι Νεοζηλανδοί του  sy Ora, ο Kudang, η όμορφη 11χρονη κόρη τους Cehaya η γυναίκα του  που κρατά δυο αγοράκια στην αγκαλιά της, δυο άνδρες με βλέμμα ανεξιχνίαστο και μια γυναίκα, της οποίας το πρόσωπο είναι καλυμμένο με κάποια άσπρη ουσία. Η θέα  από  εδώ υπέροχη, βλέπουμε από το νησί Hoga ως τα Wangiwangi στον ορίζοντα μακριά.

Προσφέρουμε στα παιδιά   γλυφιτζούρια, ένα μπαλόνι που γράφει  Love Indonesia και στην Cehaya μια μικρή μπάλα. Κουβεντιάζουμε  με τον  Kudang, που είναι ο μόνος που μιλά αγγλικά. Μας λέει ότι όσο το ξενοδοχείο ήταν ανοιχτό οι άνθρωποι του χωριού κέρδιζαν  κάποια χρήματα, μα από τότε που έκλεισε τα πράγματα δυσκόλεψαν. Ο Kudang μας δείχνει τα  ξύλινα  googles που κατασκευάζει  η φυλή τους για το ψάρεμα και ρωτά αν μας περισσεύει   κάποια μάσκα θαλάσσης. Ρωτάει και  αν μας περισσεύουν  φάρμακα και υποσχόμαστε να τους δώσουμε ότι μπορούμε.

Οι Bajau  είναι  μια νομαδική φυλή με καταγωγή από τις Φιλιππίνες που  ζει πάνω στη θάλασσα  και από τη θάλασσα.  Στο  παρελθόν οι Bajau ζούσαν  νομαδικά πάνω σε βάρκες, ταξιδεύοντας όπου υπήρχε τροφή και για αυτό τους αποκαλούν sea gypsies.  Με το πέρασμα των αιώνων, οι φυλές εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη  την  Ινδονησία, και δημιούργησαν  πολυάριθμα  «χωριά με ξυλοπόδαρα» (stilt villages), χτισμένα μέσα στη θάλασσα πάνω σε υφάλους. Οι Bajau μιλούν την δική τους γλώσσα κι έχουν τα δικά τους έθιμα, είναι μικρόσωμοι, λεπτοί και η διατροφή τους προέρχεται σχεδόν αποκλειστικά από τη θάλασσα. Ο Kudang λέει στην κόρη του Cehaya (Τσεχάγια) να μας ξεναγήσει στο χωριό. Η μικρή περνά τρέχοντας από τις λεπτές σανίδες. Βλέποντας  με  που διστάζω  γελά. Περπατάμε στους διαδρόμους του χωριού με συνοδεία  μια δεκαριά πιτσιρίκια.  Αγοράζουμε  γλυκά και αλμυρά τηγανητά εδέσματα που φτιάχνουν οι γυναίκες και τα προσφέρουμε στα παιδιά. Η Cehaya μας  δείχνει όλα τα αξιοθέατα, τα μαγαζιά,  το τζαμί, το μικρό ιατρείο, το κτίριο της κοινότητας και το σχολείο.

Η αρχιτεκτονική του χωριού είναι  ιδιότυπη και θαυμαστή. Τα πολυάριθμα, μικρά σπίτια από ξύλο, bamboo  και τσίγκο  στέκουν ψηλά πάνω από το νερό, στηριγμένα πάνω σε  χοντρούς ξύλινους πασσάλους  ή  σε «κολώνες» κατασκευασμένες από μπετόν ή σε λοφίσκους από στοιβαγμένα κομμάτια κοραλλιού. Τα σπίτια  και οι γειτονιές συνδέονται με ένα πλέγμα από λεπτεπίλεπτες γέφυρες και διαδρόμους  από μπετόν και  σανίδες,  περάσματα  για εκπαιδευμένους χρήστες όπως τα παιδιά που τρέχουν πάνω – κάτω αδιαφορώντας για τις σανίδες που λείπουν και τις τρύπες που χάσκουν πάνω από τον ύφαλο. Οι γυναίκες φορούν πολύχρωμες μαντήλες και   καπέλα από μπαμπού, που θυμίζουν Κίνα.  Κορίτσια κι αγόρια παίζουν ελεύθερα, άλλοι κωπηλατούν  πάνω σε αυτοσχέδια πλωτά, άλλοι ψαρεύουν, άλλοι παίζουν μπάλα σε ένα ανοιχτό χώρο. Mοιράζουμε  στα παιδιά μπαλόνια, γλειφιτζούρια, μπαλάκια και τπαίζουμε μαζί τους.

Με το πέρασμα  της ώρας, η θάλασσα πέφτει λόγω της   άμπωτης,  αποκαλύπτοντας  εντελώς τον ύφαλο και   τα αμέτρητα σκουπίδια που είναι παντού.  Λόγω της άμπωτης κάποια από τα σπίτια απομονώνονται, δεν έχουν πρόσβαση  ούτε με βάρκα ούτε από τις γέφυρες. Η  Cehaya μας οδηγεί πίσω στο σπίτι τους, παρότι δεν μιλά αγγλικά η μικρή είναι γοητευτική ξεναγός.  Επιστρέφουμε στο Φιλίζι συνεπαρμένοι από την ξεχωριστή εμπειρία. Κρίμα που πήγαμε με low tide και δεν είδαμε το χωριό στην ομορφιά του.

25 Αυγούστου

05.00 Μια ακόμα νύχτα με δυνατό αέρα και κούνημα – Δύσκολο αγκυροβόλιο η Hoga. Μιλάμε με τους φίλους του sy Nok που βρίσκονται μαζί με πολλά από τα σκάφη του S2I  στο κοντινό νησί Wangiwangι, όπου υπάρχει  ασφαλές   και ήσυχο λιμάνι  με πλωτή προβλήτα. Μήπως να φύγουμε αύριο?

10.00 Παρότι κουραστήκαμε από  το ασταμάτητο  κούνημα και σκεφτόμαστε να φύγουμε,  μόλις  κολυμπάμε  στον   ύφαλο του Hoga νιώθουμε ότι ανεβαίνουμε στους επτά ουρανούς. Πανέμορφα tridacna clams, κοράλλια, κοπάδια από τα όμορφα μπλέ κίτρινα ψάρια blue tang, σαν την Dory από την ταινία animation Finding Nemo.  Μαγεία.

16.00 Το απόγευμα έρχεται ο Kudang και δυο φίλοι του με μια βάρκα και με παίρνουν  ξανά στο Sampela, καθώς  θέλω να δω πώς είναι το χωριό όταν τα νερά είναι ψηλά  (high tide) και να τους δώσω τα φάρμακα που μαζέψαμε και μια μάσκα θαλάσσης με αναπνευστήρα. Φτάνουμε στο χωριό και επιβιβαζόμαστε  με τον Kudang σε μια μικρή στενή βάρκα.

Στην πλώρη  κάνει κουπί μια  νέα γυναίκα που φορά μπλούζα που γράφει Louis Vuitton !! Το δέρμα του προσώπου της είναι καλυμμένο με λευκή ουσία – ο Kudang εξηγεί ότι η άσπρη ουσία  είναι ένα μείγμα από σκόνη ρυζιού μαζί με νερό, που  χρησιμοποιούν οι ντόπιοι για αντιηλιακή προστασία.

Κάνουμε μια απολαυστική  βαρκάδα γύρω από ολόκληρο το χωριό, μπαίνουμε στα κανάλια ανάμεσα στα σπίτια, περνάμε κάτω από τις γέφυρες, κουβεντιάζοντας για το Sampela και την ζωή των ανθρώπων. Στο χωριό κατοικούν 1.750 άνθρωποι που όλοι ζουν από την θάλασσα. Οι Bajau παρότι φτωχοί  σε χρήματα & υλικά αγαθά είναι άνθρωποι ελεύθεροι και χαρούμενοι. Βοηθούν ο ένας τον άλλο και παντρεύονται από έρωτα. Αν ένα  ζευγάρι θέλει να φτιάξει το σπίτι του δεν έχει παρά να αγοράσει ξυλεία και τσίγκο  και να διαλέξει σε ποιο σημείο  θέλει να ζήσει. Συνήθως όμως ζουν μαζί με τους γονείς τους.

-«Η θάλασσα ανήκει σε όλους, εμείς δεν χρειάζεται να αγοράσουμε γη!», λέει γελώντας ο Kudang.

Κυριακή 27 Αυγούστου

05.00  Ξυπνάμε από το κούνημα και τον μανιασμένο αέρα. Αρκετά! Είναι ώρα  να φύγουμε. Ξημερώνει, το Hoga  αναδύεται μέσα από το σκοτάδι, έρημο, σιωπηλό και πανέμορφο. Καπνός βγαίνει από τα σπίτια του Sampela απέναντι, οι άνθρωποι ξύπνησαν.  Ο Kudang  έστειλε μήνυμα στο Whatsapp, η Cehaya ήθελε να έρθει να μας δει στο Φιλίζι. Μακάρι να μην φυσούσε τόσο πολύ …

08.00 Hoga – WangiWangi island 31 NM

Παίρνουμε πορεία βορειοδυτική κι ανοίγουμε πανιά με τον άνεμο πίσω μας. Είναι καταπληκτικό πόσο αλλάζουν οι συνθήκες όταν ταξιδεύουμε με τον άνεμο πρίμα. Η πλεύση όρτσα είναι δοκιμασία, η πλεύση πρίμα,  απόλαυση.

05°19’S 123°31E Wanci port

Διασχίζουμε την ρηχή είσοδο της λιμνοθάλασσας  του λιμανιού Wanci  και μπαίνουμε μέσα στα γαλήνια ρηχά νερά. H προβλήτα  είναι γεμάτη από τα σκάφη του S2I Rally και υπάρχουν ακόμη 6-7 σκάφη  αρόδου. Φουντάρουμε και βγαίνουμε έξω στην προβλήτα όπου  χαιρετάμε και κουβεντιάζουμε αρκετή ώρα με γνωστούς και άγνωστους  που συμμετέχουν στο ράλλυ. Εκεί είναι και οι Ολλανδοί φίλοι του sy Nok, που μας δείχνουν  οτι η προβλήτα είναι σπασμένη σε πολλά σημεία.

-“Αν ήταν εντάξει θα μπορούσατε να δέσετε πάνω μας. Δεν υπάρχει ρεύμα, ούτε νερό. Είναι κρίμα, το Wanci  θα μπορούσε να είναι μια ωραία μαρίνα, η μοναδική στην ανατολική Ινδονησία”.

Στην είσοδο  στέκονται  πέντε έξι ντόπια κορίτσια, απροσδιόριστης ηλικίας. Όλες φορούν ισλαμικές μαντήλες, μακρυμάνικες μπλούζες, μακριά παντελόνια κι από  τον λαιμό τους κρέμονται  καρτέλες με λογότυπο S2I Ραλλυ και τα ονόματα τους. Ο Raymond Lesmana,  ο Ινδονήσιος διοργανωτής του ράλλυ έχει κανονίσει για μας δωρεάν καθημερινή ξενάγηση – και συνοδεία από τις “μαθήτριες  αγγλικών” αφού οι κάτοικοι της Ανατολικής Ινδονησίας δεν μιλούν ούτε λέξη Αγγλικά – πέρα από το hello mister! Δυο μικροκαμωμένες κοπέλες, η Fabi και η Tiara, μας καλωσορίζουν και ξεκινάμε μαζί τους να περπατήσουμε στο  χωριό.

Έξω από την “μαρίνα”  δεσπόζει το   εντυπωσιακό κτίριο του WIC (Wakatobi Information Center)  στο οποίο όπως μας ενημερωνουν οι ξεναγοί μας, μπορούμε να οργανώσουν τα πάντα, ξεναγούς, μοτοσυκλέττες, ταξί, laundry, όλα!  Περπατάμε προς τον παραλιακό δρόμο.

Κόσμος πολύς στην περιοχή, οικογένειες με παιδιά, και παρέες νέων μπαίνουν στην προβλήτα να δουν τα σκάφη με τους τουρίστες. Αμέτρητες μοτοσυκλέττες κυκλοφορούν στο δρόμο, με επιβάτες αγόρια, κορίτσια και οικογένειες με παιδιά και όλοι ανεξαιρέτως μας χαιρετούν,  hello mister! Μόλις βγαίνουμε στον κεντρικό παραλιακό δρόμο αρχίζει το show: όλοι, ΟΛΟΙ, οι πεζοί αλλά και οι περαστικοί με μοτοσυκλέττες σταματούν και ζητούν να φωτογραφηθούν μαζί μας.

Η διοργάνωση του S2I μας είχε ενημερώσει  για αυτό κι έτσι δεν αρνιόμαστε σε κανέναν. Διασκεδάζοντας με  την πρωτόγνωρη εμπειρία  και τον ενθουσιασμό των ντόπιων, ποζάρουμε με κορίτσια, αγόρια, γιαγιάδες και μανάδες και παιδιά με αποκορύφωμα τη  στιγμή που μια  καλοντυμένη γυναίκα χωρίς μαντήλα έβαλε στην αγκαλιά του Γιώργου ένα μωρό! Στο Wangiwangi νιώσαμε   Super Stars!

Ακριβώς απέναντι από τη “μαρίνα” βρίσκεται το Night Market, μια ημι-υπαίθρια αγορά  που ανοίγει μετά τις 16.00 όπου μπορούμε να βρούμε χειροτεχνήματα, ρούχα,  φρέσκα φρούτα και λαχανικά ως ψάρια και  ένα εστιατόριο. Μετά το περπάτημα, καθόμαστε εκεί  με τις ξεναγούς μας για φαγητό ikan bakar (ψητό ψάρι) και nasi (ρύζι).

Κουβεντιάζουμε, όσο επιτρέπει η  γλώσσα. Τα κορίτσια η Fabi και η Tiara είναι 17  χρονών και μαθαίνουν αγγλικά 2- 4 χρόνια. Οι γονείς τους επιτρέπουν να κυκλοφορούν ελεύθερα μετά το σχολείο και να οδηγούν τις μοτοσυκλέττες τους, αρκεί να επιστρέψουν στα σπίτια τους  ως τις 9 μμ. Τα όνειρα τους? Η μία θέλει να γίνει ξεναγός για τους τουρίστες και η άλλη συμβολαιογράφος όπως ο πατέρας της.

Δευτέρα 28 Αυγούστου 2023

07.00 Άδειασε η προβλήτα, με το ξημέρωμα απέπλευσαν ήδη 6-7 σκάφη. Βάζουμε μπαλόνια, ετοιμάζουμε τα σχοινιά και δένουμε σε ένα από τα ελεύθερα finger pontoon. Λίγο πιο πέρα είναι το καταμαράν Agapi (Αγάπη) που συμμετέχει στον αγώνα  και πάω αμέσως για να γνωρίσω  τον καπετάνιο του! Ο Robert  είναι Γερμανός, έχει ταξιδέψει πολλά χρόνια στην Ελλάδα που την αγαπά πολύ και μιλάει λίγα Ελληνικά. Τα τελευταία χρόνια ταξιδεύει μόνος του  – όπως λένε στα αγγλικά είναι “single handed  sailor”.

-“Αυτό που με διασκέδαζε περισσότερο, είναι όταν καλούσα  στο VHF- “this is sailing vessel Agapi”.  Σε κάποια Ελληνικά λιμάνια δεν με άφησαν να πληρώσω¨, λέει ο Ρομπερτ στα αγγλικά. “Αγάπη μόνο”, συμπληρώνει  γελώντας  με σπαστά Ελληνικά

Αναβρασμός επικρατεί στον στόλο. Η VISA της Ινδονησίας θα λήξει σε 3 εβδομάδες και ο Raymond οργάνωσε ως εναλλακτική  να κάνουμε την ανανέωση εδώ στο Wanci.   Μαζεύουμε τα απαραίτητα έγγραφα και πάμε στο WIC όπου οι εξυπηρετικοί νέοι μας βοηθούν να  τα συμπληρώσουμε. Επομενο βήμα είναι να πάμε στο γραφείο  του Immigrasion, που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα μακριά οπότε χρειαζόμαστε μεταφορικό μέσο, που εδώ είναι οι  μοτοσυκλέττες.

Οι άνθρωποι του WIC κάνουν ένα τηλεφώνημα και λίγα λεπτά κάποιος φέρνει μια μοτοσυκλέτα  την οποία μας  μας νοικιάζουν από 09.00 – 17.00  προς 100.000 IDR, περίπου 6 ευρώ. Τις μοτοσυκλέττες τις προσφέρουν κάποιοι από τους ντόπιους, για να εξυπηρετήσουν το ράλλυ και για να βγάλουν χαρτζιλίκι. Μας δίνουν τα κλειδιά, ένα κράνος και φεύγουμε χωρίς καμιά διατύπωση. Η ευκολότερη ενοικίαση ever!

11.30 Πηγαίνουμε  στο “Immigrasi” όπου έχουν μαζευτεί πολλοί από το ράλλυ. Η οικογένεια Αμερικάνων του sv Seahorse, που τους έχουμε γνωρίσει ήδη στο Cairns, μας συστήνουν την ξεναγό τους Novi που είναι δασκάλα Αγγλικών και μιλά την γλώσσα  καλά – και μας προτρέπουν να επισκεφτούμε  το παραδοσιακό χωριό Liya, όπου φτιάχνουν εξαιρετικά  υφαντά.  Η αναμονή μεγάλη, προηγούνται πέντε σκάφη να εξυπηρετηθούν. Ενας ντόπιος που περιμένει για κάποια υπόθεση με ρωτά στα αγγλικά  από πού είμαστε.

-“Yunani,  Athens”, απαντάω, καθώς Yunani ονομάζουν την Ελλάδα οι χώρες της Ασίας, όνομα που προέρχεται από   τους Ίωνες, τους κατοίκους της Μικράς Ασίας.

Ο άνδρας ήταν ναυτικός και έχει ταξιδέψει πολύ, ακόμα και στην Ελλάδα. Ανοίγει το  YouTube στο κινητό του και μου δείχνει ένα video που έχει 19 εκατομμύρια views: “Kalimera Athena”  της sexy Ινδονήσιας τραγουδίστριας Cita Citata! Ενεργοποιώ τους στίχους και διαβάζω:

“Ένας ήλιος με μάτι βοδιού κρεμασμένος στον Ελληνικό Ουρανό, λάμπει για να γίνει μάρτυρας στην ένωση δυο καρδιών. Χθες αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε στην πλατεία του Παρισιού. Σήμερα φτάσαμε στο λιμάνι της Αθήνας και ταξιδεύουμε προς τον Πόρο και την Αίγινα (το νησί μας!!) Ομορφα θαλασσοπούλια μας δίνουν ρομαντική ατμόσφαιρα. Καλημέρα Αθήνα, καλημέρα Αθήνα”

-“Είναι πασίγνωστο τραγούδι, το ξέρουν όλοι”, λέει ο άνδρας,  χαμογελώντας με το έκπληκτο ύφος μου. Απίστευτα πράγματα!

Οι υπάλληλοι του Immigrasi είναι ευγενικοί και εξυπηρετικοί, μόνο μας παράπονο οτι κλείνουν για μεσημεριανό φαγητό και θα ανοίξουν σε δυο ώρες. Χρειαζόμαστε κάποιες φωτοτυπίες και προσφέρονται να μας οδηγήσουν σε φωτοτυπικό, ο  Rik,  Βέλγος single handed sailor (sy Masquenada) και η  ξεναγός του Noah, μια γυναίκα γύρω στα 25, που δεν φορά μαντήλα, η μόνη! Τους ακολουθούμε. Η μοτοσυκλέττα μας χρειάζεται καύσιμα. Η Noah σταματά στην άκρη του δρόμου, μπροστά από μια γιαγιά με ένα τραπέζι γεμάτο μπουκάλια με  πράσινο υγρό, παίρνει ένα μπουκάλι και το αδειάζει στο ντεπόζιτο κάτω από τη σέλα. Συνεχίζουμε το δρόμο, παρατηρώντας οτι  πρατήρια καυσίμων τύπου “γιαγιάς”  υπάρχουν παντού! Μετά   τις φωτοτυπίες, η κοπέλα μας προσκαλεί στο οικογενειακό σπίτι.  Φτάνουμε στο σπίτι που βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό, βγάζουμε τα παπούτσια μας και την ακολουθούμε. Το σπίτι είναι καθαρό και  λιτό.  Από την βεράντα  έξω ως μέσα, το πάτωμα, είναι στρωμένο με γυαλιστερά πλακάκια – τα αγαπούν πολύ στην Ινδονησία από οτι έχουμε καταλάβει.

Καθόμαστε στο  πρώτο δωμάτιο όπου υπάρχουν δυο καναπέδες και ένα τραπέζι.  Στο διπλανό   δωμάτιο που είναι εντελώς άδειο, είναι ξαπλωμένη  στο πάτωμα μια  ηλικιωμένη γυναίκα με ένα μωρό στην αγκαλιά. Περνάει ένας νέος με κράνος που κρατά μια σακούλα, η Noah εξηγεί οτι η αδερφή της έχει επιχείρηση εδώ, μαγειρεύει φαγητό και το πουλά σε πακέτα. Μας προσφέρει ινδονησιακό καφέ και κουβεντιάζουμε, η Noah φαίνεται  δυναμική κοπέλα και τα αγγλικά της είναι εξαιρετικά. Την ρωτάω με τι ασχολείται και αν είναι εύκολο για μια γυναίκα μην φορά μαντήλα.

-“Είμαι φοιτήτρια, έχω σπουδάσει φιλολογία, και αυτό τον καιρό γράφω την  εργασία για  το μεταπτυχιακό μου. Το Ιερό Κοράνι είναι γραμμένο με έναν τέτοιο τρόπο που μπορεί να έχει πολλές ερμηνείες και παρερμηνείες. Από την δική μου, την προσωπική μου μελέτη του Κορανίου, έβγαλα το συμπέρασμα οτι είναι απόλυτα αποδεκτό  να μην φοράω μαντήλα. Η αδερφή μου δυστυχώς δεν συμμερίζεται την άποψη μου. Ο  πατέρας μου από την άλλη, είναι  φιλελεύθερος άνθρωπος, απόγονος Ολλανδών, όπως μαρτυρά η  γαμψή μύτη του!”, λέει, δείχνοντας έξω από το παράθυρο τον πατέρα της που επισκευάζει κάτι, στο εργαστήριο του, πίσω στην αυλή του σπιτιού.

Μπράβο Noah! Αξιοθαύμαστη!

Επιστρέφουμε στο Immigrassi που είναι ακόμα κλειστό. Μετά  από 30 λεπτά ο υπάλληλος γυρνά την επιγραφή στην πόρτα: Buka/Open και μπουκάρουμε μέσα. Η επέκταση της Βίζα μας κοστίζει  συνολικά 5.300.000 IDR,  περίπου 350 ευρώ. Ελπίζουμε να την παραλάβουμε σε μια- δυο μέρες.

17.00 Κουρασμένοι και πεινασμένοι, σταματάμε σε ένα καφέ όπου γνωριζόμαστε με δυο Πορτογαλέζες τις Alexandra & Anna, που είναι, πιθανότατα, οι μοναδικές λευκές τουρίστριες στο νησί – εκτός ράλλυ. Οι Πορτογαλέζες μας μιλούν  με ενθουσιασμό  για όσα έζησαν την προηγούμενη εβδομάδα και μας δείχνουν φωτογραφίες. Ταξίδεψαν  σε κάποιο χωριό στο νότιο  Sulawesi, όπου παρεβρέθηκαν σε μια παμπάλαια ταφική τελετουργία   “ma nene”, αρχαίο έθιμο που επιβάλει να φροντίζουν τους προγόνους κάθε τρία χρόνια.

Η οικογένεια έβγαλε την μούμια της προγιαγιάς τους, την έπλυναν, την καθάρισαν, της άλλαξαν  ρούχα, της μιλούσαν και της τραγουδούσαν. Μετά την έβαλαν ξανά στον τάφο της, να ξεκουραστεί ως την επόμενη φορά. Πόσο διαφορετική αντιμετώπιση των νεκρών έχουν οι λαοί του πλανήτη. Λίγο πιο νότια, στην Αυστραλία, οι Αβορίγινες δεν μιλούν ποτέ για τους νεκρούς και σοκάρονται αν   δουν  εικονες των πεθαμένων

Κουβεντιάζουμε με τις Πορτογαλέζες,  γνωριζόμαστε και εκείνες μας προσκαλούν  για δείπνο στο ξενοδοχείο τους  την επόμενη μέρα. Δεχόμαστε με χαρά.

Τρίτη 29 Αυγούστου 2023

Πολλά σκάφη αναχωρούν, η προβλήτα άδειασε σχεδόν. Πάμε ξανά στο Immigrasi για διατυπώσεις, φωτογραφίες, αποτυπώματα κλπ. Έγιναν όλα, τώρα μένει μόνο να περιμένουμε για τη βίζα. Επιστρέφουμε και η διαδρομή είναι πολύ ενδιαφέρουσα, καθώς παρατηρούμε τους ανθρώπους, τα μαγαζιά και την καθημερινή ζωή του νησιού. Εννοείται ότι συνέχεια μας ζητούν να σταματήσουμε για μια selfi! Οι κάτοικοι μας χαμογελούν και μας μιλούν με χαρά.

Κάνει ζέστη σήμερα οπότε  σταματάμε στο Goa Air (air:νερό), μια φυσική πισίνα στο κέντρο της πόλης, όπου συναντάμε  συμπτωματικά  τις  Πορτογαλέζες Alexandra και Anna.  Κολυμπάμε στο δροσερό, γλυκό νερό κουβεντιάζοντας. Πιο πέρα μια παρέα αγόρια κολυμπούν και κάνουν παράτολμες βουτιές από τους ψηλούς βράχους που υψώνονται πάνω μας. Οι Πορτογαλέζες φεύγουν, πρέπει να πάνε στην αγορά για να αγοράσουν φρέσκο ψάρι για το δείπνο που θα μας προσφέρουν απόψε.

Ο καπετάνιος μου εξηγεί σε δυο αγόρια πώς να κολυμπούν σωστά. Το μέρος είναι όμορφο, σαν μια μικρογραφία της Αθηναϊκής  Λίμνης  Βουλιαγμένης, μα δυστυχώς πάσχει από την μεγάλη μάστιγα της Ινδονησίας, υπάρχουν παντού σκουπίδια και πλαστικά.  Με δέλεαρ  ανταμοιβής μικρά δωράκια που έχουμε πάντα στα σακίδια μας,  μπαλόνια, γλυφιτζούρια και ένα μπαλάκι από καουτσούκ και με την βοήθεια του Google Translate, πείθουμε   τα παιδιά να μαζέψουν όλα τα σκουπίδια. Βγάζουμε και ένα σύνθημα το οποίο επαναλαμβάνουμε πολύ συχνά από εκείνη την ημέρα : “tanpa plastik, Indonesia cantik”, δηλαδή χωρίς πλασικά η Ινδονησία είναι όμορφη.

17.30 Γέμισε το φεγγάρι κι ο ουρανός είναι υπέροχος Με την βοήθεια του google maps καταφέρνουμε κι ανακαλύπτουμε το μικρό ξενοδοχείο Wasabinua όπου μας περιμένουν οι  Anna και   Alexandra για να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Το δείπνο  είναι απολαυστικό.

Τετάρτη 30 Αυγούστου 2023

Παραλάβαμε την επέκταση της βίζας μας  για δυο μήνες ακόμη. Στο γυρισμό αγοράζουμε προμήθειες από τις υπαίθριες αγορές. Υπέροχη Ινδονησία, είναι το μοναδικό   μέρος  από τότε που ταξιδεύουμε στους τροπικούς, όπου υπάρχει αφθονία σε φρέσκα φρούτα και λαχανικά. Μέχρι  ντομάτες και αγγούρια βρίσκουμε,  που συνήθως είναι δυσεύρετα και πανάκριβα.

Επιστρέφουμε στο Φιλίζι όπου μας περιμένει η ξεναγός και δασκάλα αγγλικών Novi. Μας δίνει πληροφορίες για το χωριό Liya και κανονίζουμε να φύγουμε μετά το μεσημεριανό. Ρωτάει από που είμαστε, της λέω Athens, Greece και εγώ τότε βάζω το τραγούδι Kalimera Athena να παίξει στο κινητό μου και την  ρωτάω αν το ξέρει.

-¨Φυσικά! Όλοι το ξέρουμε! Το χορεύουμε πάντα, σε κάθε γιορτή,  σε κάθε πάρτυ. Είναι παλιό, 6-7 χρόνια.”

-Φανταστικό! Αυτό το τραγούδι μιλάει για την Αθήνα την πόλη που ζούμε  και  την Αίγινα, το νησί όπου βρίσκεται το εξοχικό μας σπίτι”, της απαντάω. ” Καλημέρα Aθήνα= Salamati pagi Athena = good morning Athens”

Η Novi  με κοιτάζει απορημένα και ξαφνικά σκάει  στα γέλια.

-“Τόσα χρόνια νομίζαμε οτι kali merah  σημαίνει κόκκινο ποτάμι, kali =ποτάμι, merah = κόκκινο”, λέει.

Με παρακαλεί να τραγουδήσουμε μαζί και ανεβάζει το βίντεο στο ΤΙΚ ΤΟΚ! Το πρώτο μου…

14.00 Συντροφιά με την Novi και την Fabi με δυο μοτοσυκλέττες ξεκινάμε με  πορεία στην ανατολική ακτή. Στη διαδρομή τραγουδάμε συνέχεια το Kalimera Athena, που  έχει “κολλήσει”  στο μυαλό μας. Πλησιάζοντας την περιοχή Liya σταματάμε σε μια από τις πολλές  φυτείες παραγωγής seaweed φυκιού στο νησί.  Το τοπίο είναι μαγευτικό, τα ρηχά νερά αστράφτουν  τυρκουάζ  κάτω από τον καταγάλανο ουρανό. Σε όλη την επιφάνεια της ρηχής θάλασσας επιπλεόυν δίχτυα επιφανείας που στηρίζουν τις καλλιέργειες seaweed (φύκια).

Η Ινδονησία είναι η μεγαλύτερη παραγωγός  seaweed του κόσμου. Είναι τόσο δημοφιλής τροφή   που υπάρχουν   ακόμα και πατατάκια  με γεύση από φύκια…. Πλησιάζουμε στην άκρη μιας προβλήτας, όπου κόκκινα κλαδιά από φύκια ξεραίνονται στον ήλιο.

Ένας   γέρος   τραβά  τα κόκκινα φύκια  μέσα από τη θάλασσα και τα στοιβάζει στη βάρκα του.  H Νόβι λέει οτι ονομάζουν  φύκια  agar-agar και μας  εξηγεί λίγο την  διαδικασία.

Φτάνοντας πίσω στο   δρόμο ακούμε κιθάρα και τραγούδι, μια παρέα από νέους παίζουν χαρτιά και τραγουδούν μέσα σε μια ξύλινη καλύβα, στην άκρη του δρόμου. Oι νέοι ξαφνιάζοναι και  σωπαίνουν μόλις  μας βλέπουν, μα όταν τους παρακαλώ να μας τραγουδήσουν ένα  ινδονησιακό τραγούδι δεν αρνούνται και τραγουδούν ένα τραγούδι με υπέροχη μελωδία (Kehilangan). Σύντομα μαζεύεται πολύς κόσμος έξω από την καλυβα των νεαρών, και  παρατηρούν εμάς που παρατηρούμε αυτούς. Τους ευχαριστούμε και συνεχίζουμε   την διαδρομή.

14.30 Ανηφορίζουμε και  ο δρόμος στενεύει ενώ οι δυο άκρες του στολίζονται  με χαμηλά, πέτρινα τοιχία. Μια  μεγάλη επιγραφή Salamat Datang μας καλωσορίζει  στο Lyia.   Διασχίζουμε το πολύβουο χωριό με τα όμορφα σπίτια. Οι ξεναγοί μας σταματούν στο parking για τους επισκέπτες όπου  μας υποδέχονται τέσσερις  γυναίκες.

-“Welcome to  Liya Togo Fortress”, λέει μια γυναίκα με έξυπνο βλέμμα, η Birnawati. Μια άλλη κοπέλα, που ονομάζεται Λία  όπως το χωριό –  κρατά δυο διπλωμένα υφάσματα και μας τα προσφέρει.

-“Αυτά είναι τα τοπικά σαρόνγκ. Παρακαλούμε να τα φοράτε όσο κυκλοφορείτε στο χωριό μας.”. Οι κοπέλες δίνουν σε όλους μας  σαρόνγκ. Το φορούν στον Γιώργο  σαν μια μακριά φούστα και  σε εμένα με ένα δέσιμο στον δεξί ώμο

-“Ο κόμπος στον δεξύ ώμο είναι για τις παντρεμένες και στον αριστερό  για τις ελεύθερες”, εξηγούν και θυμόμαστε την παρόμοια σημειολογία με τα λουλούδια στο αυτί των γυναικών της Πολυνησίας. Η φύση γύρω μας είναι υπέροχη, ο αέρας ευωδιάζει από τα ολάνθιστα πανύψηλα δένδρα frangipani. Πάμε σε ένα καθιστικό όπου μας προσφέρουν  νόστιμο, παγωμένο χυμό από τοπικά φρούτα tamarind και συνεχίζουμε την περιήγηση στο κεντρικό φρούριο.

Το φρούριο έχει τέσσερις σειρες από τοίχη, εδώ είναι το κεντρικό σημείο όπου βρισκόταν η κατοικία των βασιλέων και της φρουράς τους.  Εκτός από μικρό μέρος των τοιχών  κτισμένο από γιγάντιες πέτρες, το φρούριο είναι μόνο ερήπια γεμάτα με σκουπίδια.  Αφήνουμε τις μοτοσυκλέττες και συνεχίζουμε με τα πόδια. Όσο περπατάμε στο όμορφο χωριό, η Νόβη λέει στις κοπέλες για το Kalimera Athena  οπότε αρχίζουμε  να το τραγουδάμε όλες μαζί!!

Διασχίζουμε τα τείχη του πρώτου, του βασιλικού επιπέδου και περνάμε στο δεύτερο, όπου κατοικούσαν οι  απλοί άνθρωποι.  Το χωριό σφύζει από ζωή και κίνηση, άνθρωποι πάνε κι έρχονται κι ασχολούνται με τις εργασίες της ημέρας. Τα σπίτια είναι όμορφα και  περιποιημένα, τα περισσότερα είναι χτισμένα πάνω σε κολώνες,  και ο ισόγειος χώρος από κάτω είναι χώρος εργασίας.

Σταματάμε σε ένα  σπίτι και παρακολουθούμε μια γυναίκα που υφαίνει ένα ύφασμα στον αργαλειό και κεντάει  κάποιο σχέδιο πάνω στις κλωστές. Η δουλειά  είναι  χρονοβόρος, ένα sarong με πολύπλοκο    μοτίβο  χρειάζεται 2-3 εβδομάδες για να ολοκληρωθεί.

Διασχίζουμε το χωριό  θαυμάζοντας  τηνκαθημερινότητα των ανθρώπων. Η Novi μας δίνει πληροφορίες για όσα βλέπουμε, τις ιδιαίτερες παμπάλαιες τεχνικές που χρησιμοποιούν για την συντήρηση των τροφίμων και την προετοιμασία της τροφής τους, την ζωή του χωριού, ζωή  ευτυχισμένη, αρμονική.

Οι κάτοικοι μας υποδέχονται με  ευγένεια και χαμόγελα και οι φωτογραφίες selfi δεν λείπουν. Σταματάμε σε ένα warung όπου τρώμε  πεντανόστιμα satay ayam (σουβλάκια κοτόπουλου με σαλτσα φυστικοβούτυρο) και μετά  σε ένα κιόσκι όπου οι άνδρες παίζουν χαρτιά και καπνίζουν. Η ενθουσιώδης συνοδεία μας,  συνεχίζει να σιγο τραγουδά το καλημέρα Αθήνα.

Αποχαιρετούμε τα κορίτσια του Liya με λύπη, η σημερινή. επίσκεψη στο χωριό θα μας μείνει αξέχαστη.

Πέμπτη 31 Αυγούστου 2023

06.30 Με άνεμο 20kn στα  πανιά του το Φιλίζι αποπλέει από το Wangiwangi με προορισμό το χωριό Pasar Wajo στο νησί Buton, 42 ναυτικά μίλια μακριά, όπου  οι ντόπιοι  θα μας υποδεχθούν με μια μεγάλη γιορτή…